Stwarzając człowieka, Pan Bóg pragnął jego szczęścia. Dlatego zaprosił pierwszych ludzi do przyjaźni ze sobą. Przyjaźń ta została utracona przez grzech nieposłuszeństwa i pychy. Ludzie utracili raj. Życie ich stało się trudne, pełne cierpienia i niedostatków. Skutkiem grzechu pierworodnego była utrata łaski Bożej oraz śmierć.
Historia biblijna uczy, że Pan Bóg nie pozostawił człowieka samego wobec nieszczęść i zła, które go spotyka. Ojciec Niebieski posyłał na świat patriarchów i proroków, aby przypominali ludziom o Nim, wyzwali do nawrócenia i pokuty. Bóg dawał ludziom nadzieję na zbawienie. Obiecywał, że grzech i śmierć zostaną pokonane, a ludzie powrócą do jedności z Bogiem.
„Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo” (Ga 4,4).
Bóg Ojciec posłał na świat swojego Syna — Jezusa, aby wszystkim ludziom ogłosił Dobrą Nowinę o zbawieniu.
Pan Jezus uczył ludzi o królestwie Bożym. Dokonywał wielu cudów: uzdrawiał chorych, pocieszał płaczących, karmił głodnych, uwalniał opętanych, wskrzeszał umarłych. Dokonywał wielu cudownych znaków, by przekonać ludzi, że Bóg Ojciec posłał Go do nich jako Zbawiciela.
Pan Jezus chciał, aby wszyscy ludzie poznali Boga, pokochali Go i służyli Mu. Jezus wybrał Dwunastu Apostołów do misji głoszenia Ewangelii i budowania Kościoła na ziemi. Apostołowie byli świadkami słów i czynów Jezusa, który nie tylko sam głosił Ewangelię, ale przygotowywał uczniów, aby opowiadali o wszelkich dziełach Bożych Żydom i poganom.
Po zmartwychwstaniu Pan Jezus ukazywał im się przez czterdzieści dni. Wyjaśniał im tajemnice Królestwa Bożego i umacniał ich wiarę. A gdy nadszedł moment ostatecznego powrotu do domu Ojca niebieskiego, Jezus pobłogosławił Apostołom i powiedział: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu … Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”
Chrystus zesłał swym uczniom Ducha Świętego, który zamieszkując w ich sercach, pomagał im w wypełnieniu tego ważnego zadania. Apostołowie i wszyscy inni chrześcijanie mają dzielić się radością wiary w Chrystusa z tymi, którzy jej nie znają.
Wiara jest drogocennym skarbem. Nie można go zachować dla siebie. Ona staje się mocniejsza i większa, gdy dzielimy się nią z bliźnimi.
Każdy z nas, przyjmując chrzest, stał się uczniem Chrystusa. Wiara rodzi w nas pragnienie, by także inni dowiedzieli się, że Bóg ich kocha i ma wspaniałe zamiary wobec nich. Jest światłem, które świeci nie tylko dla mnie, ale dla wszystkich.
You must be logged in to post a comment.