Autor: adminek

Obfitości Bożego błogosławieństwa
na czas Świąt

Świąteczne bożonarodzeniowe przedmioty spotykaliśmy już w sklepach w listopadzie. W telewizji też już od jakiegoś czasu możemy zobaczyć reklamy – uderza w nas „magia świąt”.

Czytaj dalej „JUŻ ZA 10 DNI …”

Dzisiaj jest wyjątkowy dzień w Kościele. Obchodzimy święto Chrystusa Króla. Jest to ostatnia niedziela przed rozpoczęciem czterech tygodni Adwentu, w którym razem będziemy przygotować się do przyjścia Jezusa na Boże Narodzenie. Czytaj dalej „JEZUS – KRÓL MIŁOŚCI”

Listopad rozpoczyna się dwoma dniami, które od samego początku świata wysławiają mądrość: pierwszy dzień wspomina świętych, drugi – zmarłych.

1 listopada, w uroczystość Wszystkich Świętych przypominamy sobie, że wszyscy chrześcijanie zostali wezwani do świętości. Świętość niektórych z nich jest tak wielka, że Kościół uroczyście ogłasza ich świętymi, mówimy: „wynosi na ołtarze”, aby ukazać nam w jaki sposób możemy osiągnąć to, czego wszyscy oczekujemy.     – A któż to jest święty? – zapytasz.
Święty – to nie jest ten, kto jest dziwakiem i naiwniakiem; dewotą, który udaje, że ciągle ma złożone ręce, wzniesione do nieba oczy i przekrzywioną na lewo główkę. Święci to ci, którzy wędrują z torbą na zakupy wypełnioną po brzegi chlebem i warzywami; to ci, którzy są ubrani jak wszyscy; to ci, którzy wykonują najprostsze prace. Święci zwyczajni, święci powszedni, którzy przędą nitkę drobnych cnót. Święci także popełniają błędy, bo święty to nie ten, który nigdy nie upada ale ten, który się zawsze podnosi. Święty to po prostu prawdziwy chrześcijanin. Ten, kto poszedł za Jezusem, czuje się Jego dzieckiem i w swojej wspólnej z Nim wędrówce przez swoje życie stara się pozostać Mu wiernym. Owszem, czasem przychodzi mu to z trudem. W pew­nym sensie jest równocześnie stale grzesz­nikiem, ale swoich grzechów wstydzi się przed Panem Bogiem. Bardziej kocha Jezu­sa i innych ludzi, niż swoje grzechy, dlatego za nie przeprasza i walczy ze swoimi złymi skłonnościami, np. ze złośliwością, chciwo­ścią, lenistwem itd. (znasz je dobrze, więc nie muszę ci ich wyliczać!).
Świętość polega nie tyle na niepopełnianiu orzechów, bo to jest – w naszym przypadku – niemożliwe, ponieważ wszyscy jesteśmy grzesznikami. Świętość polega na miłości, na kochaniu. Przedmiotem tej miłości jest najpierw Bóg, a równocześnie inni ludzie. Musi tak być, ponieważ do Pana Boga, zakochanego w każdym człowieku nie można dojść ina­czej, jak poprzez wielką miłość do tych, których On tak kocha, jak mnie. Jednym przychodzi to łatwiej, innym – trudniej. Jedni – jak mówimy – są dobrzy „z natury”. Potrafią długo, przez całe życie ko­chać swoich bliskich i dalekich. Z Panem Bogiem łączy ich wielka przyjaźń.

Na tym polega chrześcijaństwo. Na miło­ści. Jeżeli ktoś do niej nie dochodzi, to znaczy, że nie umiał być chrześcijaninem. Właśnie dlatego, że chrześcijanin – to zna­czy święty, pierwsi chrześcijanie nazywali się świętymi. Tytułowali się tym imieniem.

MODLITWA ZA ZMARŁYCH

Pamiętaj Panie, o naszych krewnych i przyjaciołach, którzy odeszli z tego świata do wieczności. My wierzymy, że ich życie nie skończyło się, lecz tylko się zmieniło. Jak my nie zapominamy o nich i kochamy ich, tak i ty, Boże, nie zapomnij o nich, lecz przyjmij ich do Twojego Domu i w Twoje Ojcowskie ramiona.

Pamiętaj, Panie, o wszystkich zmarłych, którzy odeszli z tego świata w pokoju
z Chrystusem i których wiarę jedynie Ty znałeś. Dopuść ich do oglądania światłości Twojego Oblicza.
Pamiętaj, Panie, o naszych zmarłych. Niech świeci im Twoja Światłość i niech żyją w Twoim pokoju na wieki. Amen

Czytaj dalej „LISTOPAD”

Znamy na pewno dziesięć Bożych przykazań na pamięć, bo przecież wszyscy, którzy chodzą na lekcje religii, je znają. Na pewno znamy też pięć przykazań kościelnych, to chyba jest trochę trudniej. Z katechizmu znamy też główne prawdy wiary, grzechy główne i wiele in­nych rzeczy, które pomagają dobrze żyć. Może ktoś powie, że dużo jest tych przykazań, nakazów i zakazów, które nas obowiązują. W czasach Pana Jezusa pobożny Izraelita musiał zachowywać o wiele więcej przykazań, nakazów i zakazów, bo aż 613! To bardzo dużo. W tym gąszczu przepisów człowiek bardzo łatwo mógł się pogubić.

W czytanej niedzielnej Ewangelii słyszymy o tym, jak pewien uczony w Prawie zadaje Panu Jezusowi pytanie: „Które przykazanie w Prawie jest największe?”
Pan Jezus odpowiedział – Najważniejsze przykazanie brzmi: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. A drugie: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. To najważniejsze przykazania. I one właściwie wystarczą, aby dojść do Nieba. Czytaj dalej „NAJWIĘKSZE PRZYKAZANIE”

Słyszeliście?

Już za parę dni,
czy chcemy czy nie chcemy,

niestety wakacje się kończą

wraca Rok Szkolny 2023/2024

Czytaj dalej „WAKACJE POMAŁU USTĘPUJĄ MIEJSCA NAUCE”

Wakacyjne przeżycia Michała

Kręta, polna droga. Pod stopami piasek i drobne kamienie. Rozglądam się wokoło i mam wrażenie, że jestem w raju. Po lewej stronie soczysta zieleń – to zboże, które mocno pnie się w górę, aby już za kilka miesięcy wydać obfity plon. Po prawej rozciąga się różnokolorowa łąka – dużo na niej żółtych mleczy, ale też białych stokrotek czy niebieskich niezapominajek. Wraz z wieloma innymi kwiatami tworzą najpiękniejszy w świecie dywan. Nad nim – wielobarwne motyle, które unosząc się na swych delikatnych skrzydełkach wykonują swój wiosenny taniec. Nie brakuje również pracowitych pszczół, które odwiedzając każdy kwiatek zbierają nektar, z którego już za chwilę powstanie złocisty miód. W oddali przekrzywiona wiekiem stodoła, a na jej szczycie gniazdo, w którym małe bocianiątka wyciągają swe czerwone dzióbki wołając o pożywienie. Na horyzoncie na skraju lasu, mała sarenka skubie zieloną trawę. Nad tym wszystkim błękitne niebo, po którym powolutku suną białe obłoki, a słońce swymi promykami uśmiecha się do każdego stworzenia…

Dochodzę do rozwidlenia dróg i przystaję na chwilę. Moim oczom ukazuje się stara, murowana kapliczka ukryta w cieniu rozłożystych wierzb. Schowany gdzieś w pobliży słowik wyśpiewuje swój radosny koncert. Wokół mnóstwo najpiękniejszych wiosennych kwiatów. Spoglądam na niewielką figurkę Maryi osłoniętą omszałymi cegłami kapliczki. Jaka ona piękna! Promienieje uśmiechem jak słońce, a z jej oczu bije niespotykany blask, który przenika w głąb duszy. W jednej chwili zaczynam rozumieć, dlaczego właśnie maj jest miesiącem Maryi: najpiękniejszy miesiąc dla najpiękniejszej z wszystkich kobiet. Na usta cisną się słowa: chwalcie łąki umajone, góry doliny zielone… chwalcie z nami Panią świata… i co czuje i co żyje niech z nami sławi Maryję… W moim sercu rodzi się pytanie: kim Ona jest, że cała stworzona przez Boga przyroda czci Jej piękno swoim pięknem?

Była zwyczajną dziewczyną. Taką, jak wiele innych. Ale właśnie Ją wybrał Bóg na matkę swego syna. Odpowiedziała TAK Jego woli, oddała Mu całkowicie swoje życie, choć wiedziała ile Ją czeka bólu i łez. Być może bała się, może chciała powiedzieć NIE, ale Jej wiara i pokora sprawiły, że powiedziała: „Oto ja, służebnica Pańska”. Nie targowała się z Bogiem, ale zaufała Mu całkowicie. Przyniosła światu Jezusa i towarzyszyła Jemu na każdym kroku Jego podróży i wraz z nim przeżywała ogromne cierpienie ukrzyżowania. Ale zawsze „zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu” (Łk 2,19). Kochała nieustannie w ciszy i pokorze. Bez zbędnych słów, poprzez gesty pełne miłości. I w tym kryło się Jej niezmierzone piękno. Bóg wziął Ją do Nieba z duszą i ciałem i ustanowił Królową Nieba i Ziemi. Naszą najpiękniejszą Królową…

Wciąż nie mogę oderwać oczu od Jej figurki w przydrożnej kapliczce. Nie mogę nie uśmiechać się patrząc na Jej matczyny uśmiech. Uświadomienie sobie, kim Ona była wywołuje w mym sercu głębokie uczucie. Mario, ja chcę być taki, jak Ty! Pełen takiego wewnętrznego pokoju i piękna! Wiem, w jaki sposób mogę się takim stać. Muszę powiedzieć Bogu moje TAK, bo tylko wypełniając Jego wolę będę prawdziwie szczęśliwy. Ty się o tym przekonałaś – całe Twoje życie jest tego świadectwem. Ale ja tak często targuję się z Bogiem. Tak często stawiam na swoim i mówię Jemu NIE… Mario, naucz mnie Twojego zaufania. Naucz mnie mówić moje TAK nawet wtedy, kiedy nie rozumiem Bożego planu lub wydaje mi się on zbyt trudny. Chcę zawsze odpowiadać Bogu tak, jak Ty jemu odpowiedziałaś: Oto ja sługa Pański, niech mi się stanie według słowa Twojego. Twoje TAK będzie dla mnie na zawsze wzorem.

Matko Pięknej Miłości spoglądająca na mnie z tej polnej kapliczki. Chcę żyć tak, jak Ty! Kochać każdego człowieka tak, jak Ty kochałaś. Przyjmować cierpienia tak, jak Ty je przyjmowałaś… Jesteś dla mnie niedościgłym wzorem miłości i pokory. Ja tak często chcę rządzić innymi. Zamiast służyć – rozkazuję, a kiedy pomagam – chcę, żeby wszyscy to widzieli. Ty kochałaś zawsze w ciszy, bez rozgłosu. Matczyną miłością obejmowałaś każdego człowieka bez wyjątku. Maryjo, Matko łaski Bożej – proszę, wybłagaj u swojego Syna łaskę siły dla mnie, by każdy mój gest był gestem miłości czynionym w ciszy i pokorze…

Kyrie, eleison, Chryste, eleison – wciąż wpatrzony w prześliczną figurkę Maryi rozpoczynam litanię loretańską, która sama wypływa z głębi serca. Matko najczystsza… Bramo niebieska… Gwiazdo zaranna… Królowo aniołów… Jakże piękna jest ta modlitwa i jak pięknie brzmi ona tutaj, przy tej polnej kapliczce otoczonej cudownie kolorowymi kwiatami. Święta Boża Rodzicielko… wysłuchaj moich próśb i pomóż mi stawać się takim, jak Ty…

Uśmiecham się jeszcze raz na pożegnanie i zostawiając kapliczkę idę dalej. Pragnę, aby ten uśmiech pozostał już na zawsze w mym sercu. Wiem, że to jest możliwe. Maryja była przez całe życie radosna. Od dziś stała się dla mnie wzorem do naśladowania. Zrozumiałem, że Bóg pragnie, abyśmy wszyscy, tak jak Maryja, przynosili Jezusa całemu światu. Przynosili Go poprzez nasze życie, poprzez naszą miłość, naszą radość i pokój. Chcę w każdej chwili mówić Bogu moje TAK, tak jak czyniła to Maryja. I szczególnie w tym pięknym miesiącu maju proszę Ją, o siły do takiego życia. Wiem, że kiedy będę tak żył, osiągnę świętość i dotrę do Nieba, gdzie razem z Maryją i wszystkimi innymi, którzy powiedzieli Bogu swoje TAK będę miał udział w wiecznej radości…

Idąc dalej polną drogą już innymi oczyma patrzę na przyrodę – razem z nią pragnę wielbić piękno Królowej świata. Już za chwilę wkroczę do miasta. Nie będzie już tam pięknych łąk i kolorowych motyli. Ale ja będę mógł swoim życiem mówić, że odkryłem najpiękniejszą z wszystkich kobiet i tak jak Ona przynieść Jezusa każdemu napotkanemu człowiekowi.

Uroczystość Wniebowzięcia NMP, zwana jest też uroczystością Matki Bożej Ziel­nej. Przynosimy do kościoła kwiaty, zioła, owoce, zboża i ofiarujemy Bogu to, co dzięki naszemu trudowi i Jego łaskawości wyrosło na naszych polach. To stary i piękny zwyczaj. Oddajemy w ten sposób cześć Bogu i wyznajemy naszą wiarę. Dziękujemy Mu za Jego opatrzność i Jego dary.

Dobrych ludzi można poznać również po tym, że umieją dziękować, że potrafią być wdzięczni. Jako dzieci Boże dostrzegamy wiele dobra, którym Bóg nas obdarza każdego dnia. Za wszelkie dary Jego dobroci pragniemy Mu dziękować.

Przynosimy Panu Bogu to, co najlepsze i najpiękniejsze, dojrzałe kłosy i piękne rośliny, wspaniałe owoce. Czynimy to w uroczy­stość Matki Bożej, bo Ona jest najpiękniejszym owocem ludzkości, naj­piękniejszym człowiekiem, pełnym łaski.

Dojrzałe zioła i kwiaty mówią o tym, że i my powinniśmy być dojrzałymi, pięknymi ludźmi, i chcemy przynosić Bogu dojrzałe wnętrza, serca i sumienia. Pragniemy ofiarować Bogu piękne owoce naszych dobrych uczynków, pragniemy być pięknymi duchowo, jak Maryja.

Wyrazem tego, że pragniemy być podobni do Maryi, jest modlitwa i śpie­wanie pieśni ku Jej czci, a także noszenie medalika z Jej wizerunkiem. Ni­gdy nie powinniśmy się tego wstydzić, a raczej być dumni z tego powodu.

Być dzieckiem Maryi i próbować Ją naśladować to wielka rzecz. Prośmy dziś Maryję Wniebowziętą, najpiękniejszego człowieka, pełnego łaski Bożej, o to, aby pomagała nam stawać się pięknymi, dojrzałymi duchowo ludźmi, byśmy jak Ona, mogli otrzymać od Boga nagrodę w niebie.

Owszem, Pan Bóg jedzie na wakacje,
ale pod warunkiem,
że my Go ze sobą zabierzemy,
a nie zostawimy w domu!

Już za parę dni dzwonek w szkołach obwieści wakacje! A więc czas bez szkoły, bez nauki, bez książek, bez pracy domowej, bez dźwigania każdego ranka ciężkiego plecaka i co najważniejsze – bez porannego wstawania.

Kiedy Apostołowie, po trudzie ewangelizowania, wrócili do Jezusa i opowiadali o swoich osiągnięciach. Mimo entuzjazmu musieli wyglądać na zmęczonych, Pan Jezus odsyła ich, aby poszli odpocząć – „Idźcie i odpocznijcie nieco”.

Kiedy uczeń wraca ostatniego dnia ze szkoły, niesie w ręku swoje świadectwo, wie też, że czeka go zasłużony odpoczynek. Po całorocznym wysiłku należy się odpoczynek.

Różne mamy pomysły na wakacje i w różne miejsca jedziemy, na górskie szlaki, nadmorskie plaże, czasem w dalekie, ciepłe kraje. Niektórzy marzą o spływie kajakowym lub o wędkowaniu.

Pakując wakacyjne plecaki czy torby podróżne, pamiętajmy, że chce z nami jechać też Bóg. Nie chce On, abyśmy zostawili Go na długie dwa miesiące samego. On chce być z nami i przeżywać wszystkie chwile naszych radości. On chce, abyśmy nie zapomnieli o Bogu, który jest naszym Ojcem, Przyjacielem, Przewodnikiem…
Pamiętajmy, że na czas wakacji wcale nie zamykają kościołów i tak jak zawsze, każdego dnia jest sprawowana Msza św. Również w wakacje należy pamiętać o spowiedzi, Pierwszym Piątku, chwili adoracji czy czytaniu Pisma Świętego.
Zabrać ze sobą Boga na wakacje, to na pewno rozmawiać z Nim na modlitwie każdego dnia; dziękować Mu za słońce, piękno krajobrazu, który odkrywamy; za dobroć ludzi, której doświadczamy; za wiele chwil radości, które nas spotkają!
Każda chwila wakacyjnej radości czy szczęścia może być ofiarowana Panu Bogu.

Wakacje – to także doskonała sposobność do dawania świadectwa wiary i Bożej miłości, która wypełnia nasze serca. To, że jesteśmy ludźmi wierzącymi, praktykującymi i kochającymi Jezusa i Jego Kościół, zobowiązuje nas do świadczenia naszym życiem, przykładem i słowem wobec ludzi, którzy podczas różnorakich wyjazdów staną na naszych drogach życia. To doskonały czas na test naszej wiary. Ten wakacyjny czas ma być dla nas okazją do spotkania z Bogiem, czasem który ukazuje, iż to właśnie dzięki modlitwie możemy nabrać jeszcze więcej sił.

Modlitwa wakacyjna:

Naucz mnie Panie dobrze wypoczywać i spędzać wolny czas. Proszę Cię, abym umiał dostrzegać piękno przyrody, wspaniałość zwierząt, abym na nowo nauczył się zachwycać otaczającym mnie światem, tak jak kiedyś, gdy byłem małym dzieckiem. Panie, błogosław wszystkim, którzy wyjeżdżają na wakacje, aby spędzili dobre ten czas. Dziękuję, że nie zapominasz o tych wszystkich, którzy nie mogą wyjechać z braku środków lub z powodu choroby. Panie, zmiłuj się nad nami i spraw, aby ludzie byli dla siebie dobrzy. Dzięki Ci, Panie. Amen.

A może sami ułożycie modlitwę wakacyjną, którą będziecie mogli odmawiać każdego dnia.

Na czas wakacji życzę udanego wypoczynku, pogłębienia więzi z Panem Bogiem, nabrania sił duchowych i fizycznych, owocnego czasu dla siebie i najbliższych. Życzę również, aby czas wakacyjnej radości był czasem wytchnienia i okazją do przeżycia wspaniałych przygód. Jestem przekonany, że w tym przyjemnym okresie znajdziecie więcej czasu na rozwijanie swoich zainteresowań i pasji, a szczególnie tych, które są naszym marzeniem.

Błogosławionych, szczęśliwych i bezpiecznych wakacji i urlopów

14 maja – na Mszy św. o godz. 11.00,
pięćdziesiąt dzieci przystąpiło po raz pierwszy
do Komunii św.