Duszpasterstwo Dzieci

-> GALERIA <-

Historia Maryi zaczyna się w Nazarecie podczas Zwiastowania. Anioł Gabriel zapowiedział Jej, że zostanie Matką Zbawiciela. Maryja zgodziła się na plan Boży przedstawiony przez posłańca z Nieba i obiecała go wiernie wypełnić.
Maryja, gdy dowiedziała się, że jej krewna Elżbieta także spodziewa się narodzin dziecka, nie zwlekając, wyruszyła do krewnej, żeby jej pomóc.
Maryja po Zmartwychwstaniu, przebywała w Wieczerniku razem z Apostołami, modliła się z nimi w czasie oczekiwania na zesłanie Ducha Świętego. Potem gdy Apostołowie wyruszyli w świat z Ewangelią. Marka Chrystusa nadal wspierała ich swoją modlitwą. Znajdując się w Niebie, nadal pomaga nam wstawiając się za nami do Swego Syna.

Jezus swoją Matkę pozostawił, byśmy w swym życiu mieli do kogo iść. Maryja – Matka Boża jest Matką wszystkich ludzi. Twoją również. Matka Boża widzi nasze starania i najbardziej cieszy się wtedy, gdy kochamy Jej Syna i naśladujemy Go w dobroci dla innych.
Ona otoczy nas Swą opieką, jeśli, nie zwlekając, pójdziemy dziś. Do Jej stóp pochylmy się i pozostawmy Jej swoje troski. Ona z sercem Swym matczynym nieustannie czeka, abyśmy wyznali to, co nas gnębi.

Ile razy na dzień zwracacie się do mamy, np. mamo, mamusiu? Ile razy chcecie coś mamie powiedzieć albo prosić ją o coś?  Trudno powiedzieć. Ale na pewno często. Maryja jest Matką wszystkich dzieci Bożych. Ona chce nas wysłuchać, a kto kocha Jej Syna, Pana Jezusa i kocha Ją, temu nigdy nie znudzi się wołać do Niej „Mamo”.  I dzisiaj też będziemy Ją prosić w naszych ważnych sprawach i wołać do Niej, „Mamo”.

Święta Maryjo, Mamo Jezusa i nasza – módl się za nami.
Mamo Najśliczniejsza – módl się za nami.
Mamo, która pomagasz w smutkach – módl się za nami.
Mamo, która cieszysz się naszym dobrymi radościami – módl się za nami.
Mamo, która jesteś Królową Aniołów – módl się za nami.
Mamo, Królowo Wszystkich Świętych – módl się za nami.
Mamo, która jesteś naszą Królową – módl się za nami.

Cały maj to święto Matki Bożej, to imieniny najlepszej z Matek. Wszyscy chcą być blisko Niej. Mówią Jej o tym, co ich cieszy i czego pragną.

Codziennie w maju zwracamy się do Maryi słowami podobnej modlitwy, która się nazywa: Litania Loretańska. Poproście kogoś starszego z rodziny, by poszedł z wami na nabożeństwo majowe i z całego serca proście Ją o pomoc i wychwalajcie Ją. 

Laetare, czyli najbardziej radosna niedziela w Wielkim Poście. Nazwa pochodzi z języka łacińskiego i oznacza „Raduj się”. W czwartą niedzielę Wielkiego Postu księża używają podczas mszy świętej najrzadszego koloru liturgicznego. Niedziela radości nie przez przypadek nosi taką nazwę, gdyż ma przypominać nam, że zbliżające się święta Wielkanocne to święta pełne nadziei i radości ze zwycięstwa Chrystusa nad śmiercią. Pokazuje przewagę światła nad ciemnością.

Już połowa Wielkiego Postu. Coraz bliżej do Świąt Zmartwychwstania Pana Jezusa.
Pan Bóg bardzo chce i bardzo czeka na to, żeby ludzie powrócili do Niego.

W tą czwartą niedziele Wielkiego Postu usłyszymy przypowieść, która opowiada o młodym człowieku, który popełnił błąd, ale otrzymał drugą szansę.

Syn odszedł od ojca, bo chciał żyć tak, jak mu się będzie podobało. Chciał sam szukać szczęścia, po swojemu. Ale go nie znalazł. Wraca więc do domu. Ojciec czeka na niego i przyjmuje go z radością.

Ta przypowieść, nazywana jest przypo­wieścią o synu marnotrawnym albo jeszcze lepiej — o miłosiernym Ojcu.

Ojciec to postać, która symbolizuje Boga Ojca. On jest jak tata, który bardzo kocha swoje dzieci. Kiedy syn marnotrawny popełnia dużo błędów, ojciec jest gotowy go przyjąć z powrotem do domu i mu przebaczyć. Syn marnotrawny to dziecko, które robi dużo złych rzeczy. On traci pieniądze na zabawy i nie słucha dobrych rad. Ale potem żałuje i wraca do domu, bo wie, że tam jest najbezpieczniej i może tam czuć się najbardziej kochany.

Miłosierny ojciec — to Pan Bóg, On wie dobrze, że człowiek nie może być szczęśliwy bez Niego; że człowiek nie może być naprawdę szczęśliwy bez zachowywania Jego przykazań. Nie zmusza jednak nikogo, żadnego z lu­dzi, tylko czeka na te słowa: ,,Ojcze, zgrzeszyłem…” I od razu wtedy prze­bacza.

Każdy z nas, jest trochę takim synem marnotrawnym, bo czasem zapomina o Panu Bogu. Zapomina o wielkiej miłości Pana Boga do każdego z nas, zapomina, że Pan Bóg chce tylko naszego dobra, naszego szczęścia.

Bóg kocha nas bezwarunkowo, niezależnie od tego, co zrobiliśmy. Ta historia uczy nas, że niezależnie od tego, jak daleko odejdziemy od Boga, On zawsze jest gotowy przyjąć nas z powrotem i przebaczyć. Czasami oddalamy się od Boga i robimy złe rzeczy, ale kiedy wracamy do Boga i mówimy, że jest nam przykro, Bóg nam przebacza, tak jak ojciec w tej historii przebaczył swojemu synowi. Przypowieść o synu marnotrawnym pokazuje, że miłość i przebaczenie mogą przezwyciężyć nawet największe przewinienia.

Przeprośmy Pana Boga za to, że czasem Go nie słuchamy. Podziękujmy Panu Bogu za to, że jest dobrym, miło­siernym Ojcem, że zawsze czeka na nas. Czeka, aż zrozumiemy, że tylko wte­dy, gdy będziemy Go słuchać — będziemy naprawdę szczęśliwy. Powiedzmy jeszcze, że gdy nie posłuchamy Pana Boga, to Go zaraz przeprosimy.

 

Jałmużna – to dar z siebie dla drugiego człowieka w potrzebie.
Dajemy jałmużnę po to, aby pomóc drugiemu człowiekowi.

NABOŻEŃSTWO DROGI KRZYŻOWEJ
W KAŻDY PIĄTEK O GODZ. 17.00

GORZKIE ŻALE
– NIEDZIELE o GODZ. 17.00

Z okazji ferii zimowych życzę Wam drodzy bezpiecznego i radosnego wypoczynku.

Niech ten wspaniały czas umożliwi Wam pełne korzystanie z uroków ferii, dostarczy niezapomnianych wrażeń i wielu ciekawych przeżyć.

Odpoczywajcie, cieszcie się przygodami, poznawaniem nowych miejsc i ludzi oraz nabierajcie sił do dalszej nauki.

o. Jerzy-Klakier

Noc, dziwna noc nad światem trwa. I nie wie nikt, że to właśnie dziś narodzi się Dzieciątko, co przychodzi, aby zbawić wszystkich nas.

W gwieździstą noc urodził się Pan … Bóg się rodzi, moc truchleje … Gdy się Chrystus rodzi i na świat przychodzi, ciemna noc w jasności promienistej brodzi. Aniołowie się radują, pod niebiosy wyśpiewują.

Był pastuszek bosy, na fujarce grał, pasał w górach owce i w szałasie spał. Nagle Aniołowie z nieba bieli przyfrunęli, obudzili go, gdy spał, gdy spał … Wśród nocnej ciszy głos się rozchodzi, Anioł pasterzom, którzy trzód swych strzegli, mówił: – Dzisiaj w Betlejem, dzisiaj w Betlejem, wesoła Nowina … Chrystus się wam narodził … Narodził się Zbawiciel, wszego świata Odkupiciel … Wstańcie pasterze, Bóg się wam rodzi … Dziś w stajence mały Jezus się narodził. I pobożnie swoje małe rączki złożył.

Skoro pastuszkowie o tym usłyszeli. Zaraz do Betlejem, czym prędzej bieżeli. W Betlejem znaleźli Dziecię w żłobie, Maryję z Józefem … Pasterze w podziwianiu stają … Tam gdzie stajenka, razem z bydlątkami leży w żłóbeczku i na sianku śpi.

Panna porodziła niebieskie Dzieciątko. W żłobie położyła małe pacholątko … Jezus malusieńki leży wśród stajenki … Matula uboga była, rąbek z głowy zdjęła, w który Dziecię owinąwszy, siankiem Je okryła.

Przybieżeli do Betlejem pasterze. Grają skocznie Dzieciąteczku na lirze … Lulajże Jezuniu, lulajże lulaj … Śliczna Panna, Syna kołysała … Święty Józef nic nie mówi tylko myśli sobie.

Na niebie było tysiąc gwiazd, a jedna drogę oświetlała …

Królowie trzej przybyli tam i Jemu dary swe złożyli … Mędrcy świata, przed Maryja stają społem, niosą Panu dary. Przed Jezusem biją czołem, składają ofiary.

Narodził się, Bóg zstąpił na ziemię. Nadszedł czas i Dziecię się zrodziło, a razem z Nim Maleńka przyszła Miłość. Maleńka Miłość w żłobie śpi, Maleńka Miłość przy Matce Świętej. Narodził się, by uratować mnie. Narodził się i nie zostawił mnie. I nie zostawił mnie.

Świeć gwiazdeczko mała świeć, do Jezusa prowadź mnie. Zaprowadź mnie prosto do Betlejem. Zaprowadź mnie, gdzie Bóg narodził się. Zaprowadź mnie, nie mogę spóźnić się. Nie mogę spóźnić się!

Do Betlejem trzeba nocą iść, bo Narodzenia czas wypełnia dni.

Przychodzimy do stajenki Panu kolędować … Śpiewajmy Mu, dziękujmy Mu. Tak tego Maleńkiego niech wszyscy zobaczymy.

Padnijmy na kolana … Witaj Jezu ukochany … To Dziecię to nasz Bóg … Jezusa narodzonego wszyscy witajmy. Jemu dary po kolędzie wzajem oddajmy … Witajmy swego Pana, wdzięczności złóżmy dług … My z piosneczkami pospieszymy … Kto chce razem z nami śpiewać, niechaj dłoń nam poda … Radosny dzień, więc cieszmy się.

Mój Jezus Królem królów jest. Mój Jezus władać będzie wciąż. Królestwo Jego wiecznie trwa. On zbawił duszę mą.

Niech te święta będą pełne czułości i radości.
Niech Pan Jezus otacza nas łaską i błogosławi nam i naszym bliskim.

Adwent (z języka łacińskiego adventus) – oznacza przyjście.

ADWENT – jest to czas radosnego oczekiwania na przyjście Pana Jezusa. Trwa cztery tygodnie, jest czasem czuwania. Jest czasem, abyśmy nie odkładali spraw naszej wiary na ostatnią chwilę. To jest bardzo trud­ne, ponieważ sprawy wiary nie da się załatwić tak, jak się odrabia lekcje, jak się uczy wiersza na pamięć.

W niektórych przypadkach czuwanie nad swoją wiarą można porównać do nauki gry na jakimś instrumencie. Trzeba codziennie, z wielką wytrwałością ćwiczyć gamy i pasaże. Tylko ci, którzy grają na jakimś instrumencie wiedzą doskonale jak trudno jest wytrwać w pracy nad sobą. Wielcy mistrzowie gry na skrzypcach, na forte­pianie, wiolonczeli, organach ćwiczą po kilkanaście godzin dzien­nie, aby potem zagrać wspaniały koncert! A na zakończenie kon­certu wszyscy wstają i klaszczą, a nawet głośno wołają „bis! bis!”, ale żeby osiągnąć taką klasę trzeba żmudnej i wytrwałej pracy.

Podobnie jest z wiarą. Nie wolno zapominać o rozmowie z Je­zusem, o spełnianiu dobrych uczynków. Nie można zostawiać spraw dotyczących naszego zbawienia na ostatnią chwilę. Nie można zaniedbywać też spraw aktualnych. One też muszą tętnić życiem, trzeba być za nie odpo­wiedzialnym. Będziemy przez najbliż­sze cztery tygodnie krążyć wokół Jezusa, który przychodzi. Jeszcze do końca Go nie zobaczymy, nie dotkniemy, ale będziemy wokół Niego krążyć.
Ile się wydarzyło, zanim uro­dził się Pan Jezus? Maryja z Jó­zefem przybyli do Betlejem na spis ludności, szukali miejsca na nocleg…

Adwent przypomina też o in­nym czekaniu, na powtórne przyjście Pana Jezusa. W tym okresie z całym Kościo­łem wspominamy oczekiwanie ludzi Starego Testamentu na narodzenie Pana Je­zusa i przygotowujemy się na powtórne przyjście Pana Jezusa w chwale na Ziemię.

W Adwencie w kościele zauważymy zmiany wystroju.

Przed ołtarzem będzie WIENIEC ADWENTOWY. Jest zielony (symbol życia), okrągły (symbol nieskończoności, Boga który jest wieczny, nie ma początku ani końca) i posiada cztery świece (symbol czterech niedziel Adwentu). Każda z nich ma swój symbol. W pierwszą niedzielę Adwentu zapalana jest Świeca Proroka, zwa­ną Świecą Nadziei – symbol proroków zapowiadających przyjście Mesjasza. W drugą niedzielę zapalana jest Świeca Betlejem, nazy­wana Świecą Pokoju – symbol miejsca narodzenia Jezusa. Trzecia to Świeca Pasterzy, określana Świecą Radości – symbol pasterzy, którzy pierwsi ujrzeli Mesjasza i ogłosili światu tę radosną nowinę. Trzecia świeca, zapalana w tak zwaną niedzielę radości, często ma kolor różowy. Czwarta z kolei zapalana w ostatnią niedzielę Adwentu to Świeca Aniołów, zwana też Świecą Miłości – symbol aniołów, którzy pasterzom ogłosili narodzenie Jezusa.

Dodatkowa świeca zwana RORATKĄ, jest znakiem, który ma nam przypominać Maryję. Wzorem oczekiwania na przyjście Jezusa jest dla nas Maryja. Maryja, jak wszyscy Izraelici, czekała na przyjście Mesjasza, ale to Ona została wybrana na Jego Matkę. Od zwiastowania czekała na narodzenie Jezusa, w Niej wzrastało nowe, święte życie.

Wspominamy Maryję i modlimy się do Niej na Mszy Świętej, zwanej RORATAMI. Jest to Msza Święta o Najświętszej Maryi Pannie odpra­wiana w Adwencie. Razem z Maryją czekamy na Jezusa i przygotowujemy się na Jego przyjście. Nazwa pochodzi od słów Rorate caeli desuper, czyli „Spuśćcie rosę niebiosa”. Jest to modlitwa proroka Izajasza błagającego Boga o przyjście Zbawiciela. Msza roratna rozpoczyna się procesją wejścia. W kościele panuje wówczas ciemność, którą rozświetlają jedynie świece i lampiony idących w procesji. Dopiero na śpiew hymnu „Chwała na wysokości Bogu” włącza się wszystkie światła w kościele. Ksiądz odprawia Msze św. we fioletowym ornacie.

Roraty odprawia się codziennie z wyjątkiem niedziel i uroczystości.

W naszej parafii zapraszamy dzieci na
NOWENNĘ DO DZIECIĄTKA JEZUS
od 9.XII. (poniedziałek) do 17.XII. (wtorek) o godz.18.00.
Przynosimy ze sobą lampiony.

Zapalony lampion przypomina o czekaniu i gotowości na spo­tkanie z Panem. Lampiony zapalone po roratach, w drodze do domu, to znak że idziemy z Jezusem.

Przy zgaszonych światłach zaczyna się Msza Święta roratna. Migają tylko światełka lampionów i świec. Ciemność w kościele przypomina, że jesteśmy grzeszni i, jak na­ród wybrany, czekamy na Mesjasza, by nas uwolnił od grzechu.
Światło zapalane jest dopiero podczas hymnu „Chwała na wysokości”, który w Adwencie jest śpiewany tylko podczas rorat.

A czy pamiętacie o której godzinie będzie NOWENNA DO DZIECIĄTKA JEZUS?
Przez te dni, trzeba nastawić budzić na taką godzinę, aby zdążyć do kościoła. Nie odkładajcie swojego spotkania z Panem Jezusem i Jego Matką na za pięć dwunasta.

Piękne jest to, że czekamy ra­zem, nie w pojedynkę. Jesteśmy razem jako Kościół.

Dzisiaj wpatrujemy się nie tylko w twarze świętych, na obrazach, figurach, ale słyszymy ich imiona. Jest taka jedna litania, bardzo długa, która zawiera wezwania do wielu świętych. Do tej modlitwy można dodawać wszelkie imiona tych, którzy na ziemi żyli tak blisko Jezusa, że przez to stali się święci. Dlatego liczba świętych jest olbrzymia.
My znamy tylko tych, którzy odznaczali się niezwykłymi czynami, cudami, dziełami, pracą, mądrością, cierpieniem – a wszystko to czynili ze względu na miłość do Boga i do ludzi. A przecież było wielu takich, którzy w ciszy swego serca tak mocno kochali Jezusa, że na pewno są teraz z Jezusem. Są po prostu szczęśliwi, czyli błogosławieni. Każdy z nich ma swoje imię. Jest ono piękne, bo jest imieniem świętego.

Wszyscy znamy piosenkę zespołu Arka Noego: „Taki duży, taki mały może świętym być”. Każdy z nas może być świętym! Każdy bowiem wierzący w Chrystusa nosi Jego imię. To tak jakby do swego imienia dodać imię Jezusa. Są tacy, którzy zmienili swoje imię, aby naśladować swojego patrona. Poszukajcie kto jest waszym patronem, módlcie się do niego, aby pomagał wam w drodze do świętości. Wszystkie imiona są piękne, bo wszystkie są imionami ludzi, których Jezus ukochał i zbawił.

KWIATY I ZNICZE

Żywa pamięć

Według naszej tradycji pierwsze dni listopada poświęcamy na szczególną modlitwę za zmarłych. Nasza wiara poucza nas, że po śmierci spotkamy się wszyscy razem w domu Ojca. Zanim jednak Chrystus przyjdzie po raz drugi, aby nas zabrać do siebie, oczeku­jemy tego dnia przez całe nasze życie. Nikt nie wie, kiedy to się sta­nie, dlatego czuwamy i modlimy się, aby ów dzień nie zaskoczył nas, abyśmy byli gotowi spotkać się z Jezusem.

Pamięć

Tak wiele jest już miejsc na cmentarzu, w których spoczywają ciała naszych przodków. Różnie chowamy zmarłych. To nie jest ważne, czy ktoś ma grób z ziemi, czy też murowany. Najważniejsza jest pamięć modlitewna za tych, którzy wyprzedzili nas do wiecz­nej ojczyzny. Dlatego pomódlmy się za tych, którzy oczekują na zmartwychwstanie. „ Wieczny odpoczynek racz im dać, Panie, a światłość wiekuista nie­chaj im świeci. Niech odpoczywają w pokoju. Amen”.

Nadzieja

Drugi dzień listopada nazywamy Dniem Zadusznym, bo myślimy o duszach zmarłych. Jest to dzień wielkiej zadumy nad tajemnicą śmierci i ponownego życia, czyli zmartwychwstania. Ponieważ tajemnica spotkania z Bogiem jest dla nas zakryta, dla­tego w modlitwie pomagamy im spotkać się z Trójjedynym Bogiem.

Wczoraj, w niedzielę, przeżywaliśmy 98. Światowy Dzień Misyjny. W Polsce rozpoczyna on Tydzień Misyjny. Każdego roku w trzecią niedzielę października przeżywamy Światowy Dzień Misyjny oraz następujący po nim Tydzień Misyjny. Hasło: „Idźcie i zapraszajcie wszystkich na ucztę” ma przypominać, że Chrystus zaprasza na ucztę każdego z nas. W tegorocznym haśle kryje się wielka troska Boga, aby nikogo nie zabrakło tam, gdzie On chce nas mieć. Wielu z nas ciągle trwa w przekonaniu, że Bóg powołuje tylko wybranych, że trzeba zasłużyć sobie na miłość Stwórcy, a przecież dar zbawienia i odkupienia jest gestem miłości – bezinteresownym aktem.

Wszyscy ochrzczeni są uczniami Chrystusa i Jego misjonarzami. Przypomniał nam o tym papież Franciszek. Każdy z nas, niezależnie od tego, ile ma lat, jakie ma wykształcenie lub zawód, otrzymał wspaniałe powołanie bycia uczniem-misjonarzem.

Jesteśmy uczniami — by stale uczyć się w szkole Jezusa, poznawać coraz lepiej Jego Ewangelię, przykazania i zasady życia — oraz misjonarzami. Nie wolno nam ukrywać daru wiary w sercu, zatrzymując ją tylko dla siebie. Musimy dzielić się nią z innymi jako najcenniejszym darem Pana Boga. Jesteśmy misjonarzami w naszych rodzinach, szkole i środowisku, gdy mówimy innym o Jezusie i prowadzimy innych do Niego poprzez modlitwę i dobre czyny. Wszyscy też odpowiadamy za misję głoszenia Ewangelii w dalekich krajach; tam, gdzie większość ludzi jeszcze nie słyszała o Chrystusie i Jego miłości. I chociaż nie wyjeżdżamy w dalekie kraje, tak jak misjonarze, to również możemy stać się małymi misjonarzami i pomagać misjonarkom i misjonarzom w ich ciężkiej pracy.

W jaki sposób pomagamy misjom?
Św. Jan Paweł II uczył, że wszyscy w Kościele jesteśmy odpowiedzialni za misję głoszenia wiary w świecie i możemy wypełnić nasze powołanie misyjne w następujący sposób:

Poprzez modlitwę o poznanie Chrystusa i wiarę dla wszystkich ludzi:
Tak wielu ludzi szuka Pana Boga. Prośmy Ducha Świętego, aby prowadził ich do poznania prawdy oraz rozpalił w nich wiarę. Oby dotarli do nich misjonarze z Ewangelią. Wspierajmy ich wysiłki, prosząc o otwartość serc wszystkich ludzi na prawdę o Bogu i gotowość przyjęcia wiary.

Poprzez modlitwę za misje:
Trzeba modlić się za misjonarzy, wypraszać im u Pana Boga potrzebne łaski w głoszeniu Ewangelii, a zwłaszcza światło Ducha Świętego, łaskę mądrości serca i roztropności, cierpliwości, wytrwania i sił do pracy.
Trzeba modlić się o opiekę Bożą dla nich, zwłaszcza jeśli pracują w krajach, gdzie jest niebezpiecznie, panują choroby i bardzo trudne warunki życiowe.

Poprzez modlitwę o powołania kapłańskie, zakonne i misyjne:
Do tej modlitwy zobowiązał nas Pan Jezus, polecając, byśmy modlili się o powołania. Bez głosicieli Ewangelii – kapłanów, sióstr i braci zakonnych oraz misjonarzy świeckich — misje nie mogą się rozwijać. Prośmy Boga o świętych o pełnych gorliwości misjonarzy.

Poprzez pomoc materialną i finansową dla misjonarzy:
Każdy z nas może podzielić się z misjonarzami i ubogimi, którym oni pomagają, tym, co posiada. Ofiary, które składamy na misje 6 stycznia, w II niedzielę Wielkiego Postu „Ad Gentes”, z racji I Komunii św. oraz przy innych okazjach trafiają do krajów misyjnych i czynią wiele dobrego. To konkretny gest miłości wobec tych, którym się powodzi dużo gorzej od nas.

Módlmy się o światło Ducha Świętego,
by misjonarze umieli najlepiej służyć tym,
do których są posłani.