52. Dlaczego uroczystość Zesłania Ducha Świętego obchodzimy za każdym razem innego dnia?

Niedziela Zesłania Ducha Świętego to ostatni dzień okresu wielkanocnego. Obchodzimy ją zawsze pięćdziesiątego dnia po Wielkanocy. Ponieważ święta te corocznie przypadają na inną datę, z Niedzielą Zesłania Ducha Świętego jest podobnie.

Dziesięć dni przed Niedzielą Zesłania Ducha Świętego, ma miejsce Wniebowstąpienie Pańskie (w Polsce przeniesione na 7 Niedzielę Wielkanocną). Jest to święto wywyższenia Jezusa, Jego drogi do Ojca. Stamtąd przyszedł na świat, by go zbawić i powraca do Ojca po swoim zmartwychwstaniu.

Pięćdziesiąt dni po Zmartwychwstaniu Pańskim na zebranych w wieczerniku apostołów zstąpił Duch Święty. Dokładnie tak, jak zapowiedział to Pan Jezus tuż przed Wniebowstąpieniem.

Według wielu pisarzy katolickich Pięćdziesiątnica (w języku liturgicznym święto Zesłania Ducha Świętego) jest niczym innym jak dniem narodzin Kościoła. Wspomniane trzy tysiące nawróconych rozmnożyły się z zadziwiającą prędkością. Nie musiało minąć pięćdziesiąt lat od dnia pięćdziesiątnicy, by w każdym zakątku znanego wówczas człowiekowi świata, usłyszano święte imię Jezusa Chrystusa.

Ducha Świętego otrzymujemy podczas przyjęcia sakramentu chrztu świętego. Stajemy się członkami Kościoła i w ten sposób na zawsze należymy do Jezusa. Dlatego można także powiedzieć, że Zesłanie Ducha Świętego to święto Kościoła – jego urodziny.

Niedziele Zesłania Ducha Świętego jest świętem trzeciej Osoby boskiej, Ducha Świętego, którego Ojciec i Syn zsyłają na świat, aby to, co Ojciec stworzył, a Syn odkupił, zostało utwierdzone i poświęcone przez Niego.

Abyśmy także i dzisiaj mogli zachować łączność z Panem Jezusem, Jezus posłał nam Ducha Świętego, który łączy ludzi w wierze w Jezusa Chrystusa. Poprzez swojego Ducha, Jezus jest przy nas, chociaż nie możemy Go zobaczyć ani dotknąć.

Uroczystość Zesłania Ducha Świętego nosi w Polsce popularną nazwę „Zielonych Świątek”, dlatego zapewne, że obchodzimy je w najpiękniejszej porze roku, gdy przyroda cała w pełnym jest rozkwicie.

51. Wielkanoc, Wielkanoc

wielka radość w sercu.
Są takie święta raz do roku
co budzą życie, budzą czas.
Zgromadzi się cała rodzina
i wielka radość będzie w nas.
Na stole pisanki pięknie malowane,
a wśród zieleni
cukrowy baranek.
Bazie w wazoniku
ciasta i wędliny.
Wielkanoc, Wielkanoc
to spotkanie rodziny.
Zadzwoniły już dzwony,
dzień nam nastał wesoły.

W religii chrześcijańskiej mamy wiele świat, które staramy się obchodzić zgodnie z przekazywaną nam od wieków tradycją – jednak dwa z nich możemy uznać za najważniejsze. To Boże Narodzenie i Wielkanoc. Ludzie od dawna zastanawiają się nad tym, które z nich jest ważniejsze i piękniejsze.

Początek świąt Wielkanocnych związany jest z żałobą i smutkiem – wspominamy w tym czasie męczeńską śmierć, którą Pan Jezus poniósł za nas na krzyżu, a miała ona źródło w wielkiej miłości człowieka. Pamiętamy o tym, że Pan Jezus poszedł na śmierć dobrowolnie, nie sprzeciwił się woli swojego Ojca – Boga. Pokornie przyjął na siebie ogromne cierpienie – wszystko to zrobił z myślą o nas. Powinniśmy być Mu za to bardzo wdzięczni – to dzięki Niemu nasze winy zostały odkupione. Podziękujmy Panu Jezusowi Chrystusowi, za to, co uczynił dla naszego dobra.

Święta Wielkanocne, to jedno z najpiękniejszych i najbardziej niezwykłych świąt, które związane jest z wiarą chrześcijańską. To czas, w którym przeżywamy radość z powodu tego, że Jezus Chrystus (Syn Boży) zatriumfował nad śmiercią – dowodem tego jest Jego zmartwychwstanie.

Niedziela Wielkanocna to najszczęśliwszy dzień roku dla chrześcijan na całym świecie. Świętujemy Zmartwychwstanie Pana! Nie ma chyba nic ważniejszego dla nas, niż fakt, że Bóg, w którego wierzymy, zwyciężył i udowodnił to, że jest wszechmocny. Wszyscy cieszą się, na twarzach ludzi wierzących pojawia się uśmiech. To najważniejszy dzień dla wszystkich, ponieważ to właśnie wtedy Jezus Chrystus zwyciężył największego i najbardziej okrutnego wroga – śmierć.

Ze świętami Wielkanocnymi kojarzą się pisanki pomalowane w piękne wzory i mają cudowne kolory. To jedno z ulubionych świątecznych zajęć. Podobnie jak palma, kolorowe pisanki są symbolem optymistycznym – oznaczają nowe, rodzące się życie. Czas, który spędzamy wraz z rodziną na malowaniu pisanek jest najpiękniejszy w ciągu roku. To bardzo miłe przeżycie, ponieważ spędzamy ten czas z ludźmi, którzy są nam najbliżsi. To czas wielkiej radości i możliwości odpoczynku w towarzystwie osób, które kochamy.

Kolejną magiczną rzeczą związaną z tymi świętami jest to, że możemy wspólnie przygotowywać śniadanie wielkanocne – posiłek ten jest doskonałą okazją do rozmowy w gronie rodzinnym o tym, co jest w naszym życiu najważniejsze.

Wśród symboli związanymi z Wielkanocą należy wymienić także baranka, który jest dla nas odpowiednikiem Chrystusa. Dlatego właśnie w czasie świat tak wiele jest różnego rodzaju ozdób w kształcie baranka.

Święta Wielkanocne są wspaniałą okazją do spotkań w gronie rodzinnym.

50. Triduum Paschalne

nie odprawia się nabożeństw osobno dla dzieci. Przychodzą one z dorosłymi.

WIELKI CZWARTEK

Wieczór Wielkiego Czwartku jest pełen tajemnic. Nawet apostołowie, którzy tak wiele dni spędzili u boku Jezusa, nie zrozumieli wszystkiego, co On im uczynił. Dlatego co roku, spotykamy się wszyscy razem — dorośli, młodzież, dzieci – aby dziękować Jezusowi za wielkie tajemnice, jakie nam zostawił: tajemnicę sakramentu kapłaństwa i tajemnicę Eucharystii.

W Wielki Czwartek mamy również święto wszystkich biskupów, kapłanów i diakonów. Modlimy się za nich, aby swoim życiem głosili Ewangelię tak, jak apostołowie.

Po mszy świętej chowany jest Najświętszy Sakrament w Ciemnicy (Kaplicy Zaciemnienia). To na pamiątkę uwięzienia Pana Jezusa.

WIELKI PIĄTEK

Dzień Wielkiej Ciszy

Jedyny dzień w roku, w którym nikt z księży nie odprawia mszy świętej. Dlaczego? Czynimy tak na pamiątkę dnia, w którym Pan Jezus umarł na krzyżu. Dlatego w tym dniu w sposób szczególny zachowujemy post, całujemy ze czcią krzyż, słuchamy długiego czytania o Męce i Śmierci Chrystusa (Pasji). Wielu ludzi odprawia drogę krzyżową, śpiewa Gorzkie Żale.

Jest też tradycja, że w Wielki Piątek wieczorem, nawiedza się Groby Pańskie w wielu kościołach. Jest to okazja do adoracji Najświętszego Sakramentu.

WIELKA SOBOTA

Wigilię Paschalną składa się z czterech części i zakończona jest procesją rezurekcyjną.

Nabożeństwo rozpoczyna się Liturgią Światła.

Na samym początku, rozpala się ogień przed samymi drzwiami kościoła. W tym czasie w kościele nie zapala się światła. W świątyni jest ciemno. Na samym początku liturgii ksiądz poświęca ogień i od tego poświęconego płomienia zapala się paschał – symbol Chrystusa. Wierni przynoszą swoje świece i odpalają je ogniem z Paschału.

Kolejną częścią nabożeństwa jest Liturgia Słowa.

Liturgia Słowa jest dziś wyjątkowo rozbudowana. Może się składać na nią aż dziewięć czytań, które pokazują całą historię Zbawienia: od początku świata, poprzez wyprowadzenie Narodu Wybranego z Egiptu, aż do czasu, gdy Jednorodzony Boży Syn stał się Barankiem, by zbawić grzechy świata, a zabity za nasze grzechy trzeciego dnia powstał z martwych.

Później odbywa się Liturgia Chrzcielna – rozpoczyna ją odśpiewanie Litanii do wszystkich świętych. Po odśpiewaniu litanii następuje błogosławieństwo wody chrzcielnej.

Następnie następuje do kolejnej części dzisiejszej celebracji – Liturgii Eucharystycznej.

UROCZYSTOŚĆ ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO

Cieszymy się ze zmartwychwstania Jezusa. Pan Jezus zmartwychwstał między sobotą wieczorem, a rankiem w niedzielę.
Kiedy? Nikt nie wie? A jak to się stało? Też nikt nie wie?

Czy ktoś widział jak Pan Jezus Zmartwychwstał?

Pierwszą o zmartwychwstaniu Jezusa dowiedziała się Maria Magdalena. Musiała się bardzo wystraszyć, gdy zobaczyły anioła, który jej powiedział «… szukacie Jezusa Ukrzyżowanego. Nie ma Go tu, bo zmartwychwstał, jak zapowiedział…”, zaraz pobiegła do Apostołów.

Święty Jan miał sporo zmartwień z powodu śmierci Jezusa. Przecież był przy jego śmierci, stał razem z Maryją pod krzyżem, wraz z Nikodemem i Józefem z Arymatei złożył Jego cało do grobu. Aż tu nagle przybiegła z samego rana Maria Magdalena i powiedziała, że nie ma ciała Pana w grobie. Jak to me ma.. Kto ukradł ciało Jezusa?! I dlatego razem z Piotrem udali się do grobu. „…Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą w jednym miejscu… Ujrzał i uwierzył…”

Świadków zmartwychwstania Chrystusa było bardzo dużo: od Apostołów, kobiet, po kilkuset uczniów, którzy widzieli Zmartwychwstałego.
Pusty grób jest dowodem na to, że Pan Jezus pokonał śmierć.

49. Niedziela Palmowa

Co roku w Niedzielę Palmową słuchamy długiego czytania o Męce i Śmierci Pana Jezusa. Ten opis zestawiony jest z wcześniej czytanym fragmentem Ewangelii o wjeździe Pana Jezusa do Jerozolimy. Pan Jezus wjeżdżając do Jerozolimy był witany okrzykami «Hosanna Synowi Dawida! Błogosławiony Ten, który przychodzi w imię Pańskie! Hosanna na wysokościach!»
Kilka dni później skazali niewinnego człowieka na śmierć i wołali „Ukrzyżuj Go!”.

Czytając ewangelię o Męce i Śmierci Pana Jezusa, czynimy tak nie dlatego, że nie wiemy lub nie pamiętamy o tych wszystkich wydarzeniach jakie miały miejsce w ostatnich chwilach życia Pana Jezusa, lecz w tym celu, aby wciąż być bliżej Niego. To, co się wydarzyło na Golgocie uobecnia się podczas każdej liturgii mszy świętej. Można też inaczej powiedzieć, że im lepiej znamy tekst na temat Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Pana Jezusa, tym lepiej rozumiemy tajemnicę Eucharystii.

48. Droga Krzyżowa

Stacja I – Pan Jezus na śmierć skazany
Pan Jezus zostaje oskarżony przed sądem i skazany. Chociaż jest niewinny poniesie karę za rzeczy, których nie zrobił. Musi zanieść na górę ciężki krzyż.

Stacja II – Pan Jezus bierze krzyż na ramiona swojeKrzyż Pana Jezusa był ciężki i niewygodny. Jezus jednak zakłada go na siebie, bo bardzo nas kocha. Bierze na siebie ciężar, abyśmy my nie musieli go nosić.

Stacja III – Pierwszy upadek Pana Jezusa
Pan Jezus upadł, bo krzyż był za ciężki, a On był bardzo zmęczony przebywaniem w więzieniu i biczowaniem. Jezus jednak się nie poddaje i powoli podnosi się z ziemi.

Stacja IV – Pan Jezus spotyka swą Matkę
Maryja czekała na Jezusa i bardzo chciała się z nim spotkać. Kocha Jezusa, bo On jest jej dzieckiem. Chętnie pomogłaby mu w niesieniu krzyża, ale nie pozwalają na to żołnierze.

Stacja V – Szymon Cyrenejczyk pomaga nieść krzyż Jezusowi
Szymon na początku nie chciał pomóc Jezusowi. Jednak ze strachu przed żołnierzami zaczyna razem z Jezusem nieść krzyż. Nie jest z tego zadowolony, ale mimo wszystko udziela Jezusowi dużej pomocy.

Stacja VI – Święta Weronika ociera twarz Pana Jezusa
Weronika delikatnie ociera twarz Jezusa z krwi i potu. Chce przynieść ulgę zmęczonemu Jezusowi. Naraża się na niebezpieczeństwo, ale miłość pokonuje jej strach.

Stacja VII – Pan Jezus upada pod krzyżem po raz drugiJezus mimo, że pomagają Mu, nie daje rady nieść krzyża. Upada i zostaje przygnieciony nie tylko przez krzyż, ale i przez moje grzechy.

Stacja VIII – Pan Jezus pociesza płaczące niewiast
Kobiety płakały nad cierpiącym Jezusem. Chciały Mu pomóc, ale nie miały na tyle siły, żeby pokonać krzyczący tłum. Jezus pociesza je i daje przestrogę na przyszłość.

Stacja IX – Trzeci upadek Pana Jezusa
To już trzeci raz, kiedy Jezus przewraca się i nie ma siły, żeby wstać. Przypomina sobie, że cierpienie, które przeżywa ma zbawić ludzi. Wstaje i chętnie idzie dalej.

Stacja X – Pan Jezus z szat obnażony
Pan Jezus stoi i bardzo się wstydzi za wszystkich, którzy źle mu życzą. Kocha wszystkich ludzi, także tych, którzy wyrządzają mu krzywdę.

Stacja XI – Pan Jezus przybity do krzyża
Pan Jezus wisi na krzyżu i patrzy na cały świat. Cierpi nie tylko z powodu krzyżowania, ale także za wojny, głód i nienawiść na świecie.

Stacja XII – Pan Jezus umiera na krzyżu
Pan Jezus umarł, ale zmartwychwstanie. Chwila smutku zamieni się w radość. Dzięki temu, co zrobił Jezus wszyscy możemy pójść do nieba.

Stacja XIII – Pan Jezus zdjęty z krzyża
Maryja przygarnia ciało Jezusa i opiekuje się nim. Nie chce, żeby było zostawione na ziemi.

Stacja XIV – Pan Jezus złożony do grobu
Grób Pana Jezusa już niedługo będzie pusty. Zmartwychwstanie przyniesie radość całemu światu i da nam nadzieję na to, że z każdego upadku można zawsze powstać.

47. Okres Wielkiego Postu

Okres Wielkiego Postu zaczyna się w Środę Popielcową i kończy rozpoczęciem Mszy św. wieczorem w Wielki Czwartek.

Okres Wielkiego postu jest przygotowaniem do Wielkanocy. Poprzez znak krzyża, jaki kapłan rysuje popiołem na naszym czole w Środę Popielcową, jesteśmy wezwani do nawrócenia. Powinniśmy zwracać uwagę na swoje błędy i się z nich poprawiać. Powinniśmy się modlić i dzielić się z innymi tym co mamy.
Wielki Post to czas, w którym ciałem i duszą stajemy się otwarci na Pana Boga, otwarci na bliźniego i na nowo przygotowujemy swoje serce dla Pana Jezusa.

Możemy każdego wieczoru zastanowić się nad przeżytym dniem i zadać sobie pytanie, co było piękne, a co sprawiło smutek, co było dobre, a może dla kogoś byłem wręcz podły. Możemy podziękować Panu Bogu za wszelkie piękno i poprosić Go o przebaczenie za wyrządzone zło.

46. Dlaczego na niektórych domach znajduje się tajemniczy znak

Na niektórych domach znajduje się znak napisany kredą na drzwiach wejściowych: K+M+B oraz bieżący rok. Pełna wersja brzmi: „Christus mansionem benedicat”, co po polsku znaczy: „Chryste, błogosław temu domowi” Ludzie, którzy nie znają łaciny, błędnie odczytywali ten skrót jako inicjały imion trzech mędrców.

Kto umieszcza ten znak na drzwiach swojego domu, ten pokazuje, że jest chrześcijaninem, a swoje domostwo oddaje pod opiekę i błogosławieństwo Jezusa.

45. Co jest szczególnego w świętach Bożego Narodzenia

Okres Bożego Narodzenia jest czasem szczególnym. Można to odczuć dzięki wielu zwyczajom, np. ubieranie choinki, wręczanie prezentów, śpiewanie kolęd. W wielu domach stoi w święta choinka. Ludzie wzajemnie kupują sobie prezenty.

Boże Narodzenie to jedno z największych świąt chrześcijańskich, podczas których wspominamy narodziny Jezusa, Syna Bożego. Bóg stał się człowiekiem. Zamieszkał wśród ludzi.

Właściwie jest to niewiarygodne. Bóg, który stworzył świat i troszczy się o nas, jest przecież o wiele większy i potężniejszy od nas, ludzi. A mimo to stał się taki jak my, człowiek, który rodzi się, uczy się chodzić, mówić i staje się dorosły. W tym celu Bóg nie wybrał pałacu potężnego króla, lecz stajenkę i matkę, która była bardzo biedna. Bo Bóg nie chce być potężny jak władca, On nie chce, żeby mu posługiwano. Nie spogląda na nas z góry, lecz się poniża. Bóg oddaje się w ręce ludzi. Najpierw są to ręce Matki Jezusa, a później ludzi, którzy przybili Go do krzyża.

44. Dlaczego corocznie obchodzimy adwent i Boże Narodzenie

Wraz z adwentem rozpoczyna się rok kościelny. Okres adwentowy jest czasem przygotowania do świąt Bożego Narodzenia. Oczekujemy przyjścia Jezusa na nasz świat. Adwent oznacza przybycie. Chodzi o narodziny Jezusa w stajence, w Betlejem, które wspominamy w Boże Narodzenie, oraz o przybycie innego rodzaju: Chrześcijanie oczekują, ponownego przyjścia Jezus Chrystus na końcu czasów. Słowa te znajdują się w wyznaniu wiary:
„ I powtórnie przyjdzie w chwale”. Gdy przyjdzie Jezus, nasz świat może zostać uzdrowiony.
O tej nadziei mówią testy odczytywane kościele, w czasie adwentu i pieśni śpiewane podczas Mszy Świętych. Przed Bożym Narodzeniem są cztery Niedziele Adwentowe. W każdą z nich, na wieńcu adwentowym zapala się jedną świecę.

W Boże Narodzenie świętujemy narodziny Jezusa w stajence, w Betlejem. Słuchamy historii wigilijnej, którą święty Łukasz zapisał w swojej Ewangelii. Słuchamy, jak Maryja i Józef udali się do Betlejem, nie znaleźli noclegu i musieli nocować w stajence, w której narodził się Jezus. Słuchamy o aniołach, którzy obwieścili pasterzom narodziny Zbawiciela. Boże Narodzenie to święto narodzin Jezusa. Pewnego razu przyszedł On dla nas na świat. Każdego roku wspominamy ten dar Boży dla nas, ludzi.

43. Co to jest rok Kościelny

Rok Kościelny to kalendarz Kościoła. Określa się go także rokiem liturgicznym, ponieważ kieruje się świętami i uroczystościami, a więc liturgią Kościoła. Czas jest tutaj podzielony nie według miesięcy, lecz okresów szczególnych i zwykłych. Istnieje okres wielkanocny, okres Bożego Narodzenia i wiele różnych świąt. Niektóre z nich należą do tych świątecznych okresów: Niedziele Adwentowe, Boże Narodzenie, Wielki Czwartek i Zesłanie Ducha Świętego. Inne są zawsze określonego dnia: Mikołaj – 6 grudnia, uroczystość Zwiastowania Pańskiego – dziewięć miesięcy przed Bożym Narodzeniem, 25 marca.

Kalendarz kościelny zaczyna się inaczej niż zwyczajny. Pierwszy dzień roku kościelnego to nie Nowy Rok, lecz pierwsza Niedziela Adwentowa. Ostatni dzień to nie sylwester, lecz sobota po uroczystości Chrystusa Króla. Uroczystość ta ma miejsce w niedzielę, przed pierwszą Niedzielą Adwentową.

42. Podczas Mszy św.

Każda Msza Święta składa się z czterech głównych części: obrzędów wstępnych, Liturgii słowa Bożego, Liturgii eucharystycznej i obrzędów zakończenia.

OBRZĘDY WSTĘPNE

Obrzędy wstępne obejmują: znak krzyża świętego poprzedzony śpiewem na wejście, pozdrowienie, akt pokuty, hymn uwielbienia Boga i modlitwę zwaną kolektą.

Śpiew rozpoczynający Mszę Świętą ma za zadanie zjednoczyć wszystkich obecnych w świątyni i uświadomić nam, że gromadzimy się przed Bogiem nie każdy z osobna, ale we wspólnocie. Msza Święta jest spotkaniem z Chrystusem.

Robiąc znak krzyża, uświadamiamy sobie, że stoimy przed Bogiem: przed Ojcem, który nas kocha; przed Synem, który umarł za nas na krzyżu; przed Duchem Świętym, który skłania nasze serca do modlitwy.

Pozdrowienie wstępne – pozdrowienie „Pan z Wami” zapewnia nas o Bożej obecności! Pan jest z nami! Nie idziemy sami przez życie.

Po pozdrowieniu wiernych kapłan wzywa do aktu pokuty. Często wypowiadamy słowa: „Spowiadam się Bogu wszechmogącemu„, albo tak jak na mszy dziecięcej śpiewamy Panie zmiłuj się

Hymnem uwielbienia – Chwała na wysokości Bogu, chwalimy Boga za to, że jest, i za to, że jest święty, tylko On jest Panem, tylko On Najwyższy

Kofekta – rozpoczyna się ona wezwaniem: „Módlmy się!„, po którym następuje krótka chwila ciszy. Właśnie w tej chwili uświadamiamy sobie, o co szczególnie pragniemy się modlić w czasie przeżywanej mszy św. Potem kapłan wypowiada słowa modlitwy, która zbiera wszystkie nasze intencje i łączy je w jedno błaganie skierowane ku Bogu.

LITURGIA SŁOWA BOŻEGO

Liturgia ta składa się z czytań przeplatanych śpiewami, homilii lub kazania, wyznania wiary i modlitwy powszechnej.

Czytanie I wyjęte jest ze Starego Testamentu.
Czytanie II zapisane jest na kartach Nowego Testamentu. Lektor czyta przy ambonie fragment Pisma Świętego – „Czytanie z listu…”
Na końcu – „Oto Słowo Boże”
Odpowiadamy – „Bogu niech będą dzięki”

Po II czytaniu śpiewa się radosne „Alleluja” (słowa te oznaczają „chwalmy Pana”), która przygotowuje do odczytania Ewangelii.

Ostatnie czytanie pochodzi z Ewangelii. Opisuje bezpośrednio wydarzenia z życia Pana Jezusa. Kapłan czyta fragment Pisma Świętego. Zaczyna od słów – „Pan z wami”
Odpowiadamy – „I z duchem twoim”
– „Słowa Ewangelii według świętego…”
– „Chwała Tobie, Panie”.
Na koniec – „Oto Słowo Pańskie”
Odpowiadamy – „Chwała Tobie Chryste”

Homilia – kapłan wyjaśnia czytania biblijne

Wyznanie wiary, zwane inaczej Credo, zaczynające się od słów „Wierzę w jednego Boga„,…
a dzieci na mszy św. śpiewają…
Czy wierzysz, że Pan Bóg pokochał cię, wierzę
i kocham Go,
że wszystko co dobre od niego jest, wierzę i kocham Go.
Czy wierzysz, że Bóg Jezusa nam dał, wierzę i kocham Go.
to tak, jakby serce swoje nam dał, wierzę i kocham Go.
Czy wierzysz, że Jezus też dzieckiem był, wierzę i kocham Go.
i po to by kochać jedynie żył, wierzę i kocham Go.
Że niebo otworzył na krzyżu nam, wierzę i kocham Go.
przez Ducha Świętego pomaga nam, wierzę i kocham Go.

Modlitwa powszechna – dzieci mówią za kogo chcą się pomodlić.

LITURGIA EUCHARYSTYCZNA

Po Liturgii słowa Bożego następuje Liturgia eucharystyczna. Rozpoczyna się ona obrzędem złożenia darów ofiarnych, a kończy modlitwą po Komunii świętej.

Ofiarowanie – ministranci przynoszą na ołtarz chleb i wino, które staną się Ciałem i Krwią Chrystusa.

Prefacja
Kapłan – „Pan z wami”.
Odpowiadamy – „I z duchem twoim”.
Kapłan – „W górę serca”.
Mówimy – „Wznosimy je do Pana”.
Kapłan – „Dzięki składamy Panu, Bogu naszemu”.
Odpowiadamy – „Godne to i sprawiedliwe”.
Kapłan – „Zaprawdę godne to i sprawiedliwe,… Modlitwa, w której dziękujemy Panu Bogu.

Następnie śpiewamy „Święty, święty, święty”

Przeistoczenie/konsekracja

Przy wypowiadaniu słów wymówionych przez Chrystusa podczas Ostatniej Wieczerzy dokonuje się ta niezwykła przemiana, chleba i wina w prawdziwe Ciało i prawdziwą Krew Chrystusa. Kapłan trzyma wysoko chleb i mówi: „Bierzcie i jedzcie …” Odpowiednio trzyma kielich : „Bierzcie i pijcie…”, ministranci dzwonią dzwonkami.
Kapłan mówi – „Oto wielka tajemnica wiary”
Odpowiadamy – „Głosimy śmierć Twoją, Panie …”

Koniec Modlitwy Eucharystycznej – kapłan trzyma wysoko Ciało i Krew Pana Jezusa, i mówi: „Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie …”
Odpowiadamy – „Amen”.

Modlitwa Pańska – „Ojcze nasz”. Wszyscy wspólnie odmawiamy modlitwę, która nauczył nas Pan Jezus.

Obrzęd pokoju – kapłan prosi ludzi o przekazanie sobie nawzajem znaku pokoju. Podaje się rękę osobie stojącej obok, mówiąc: „Pokój z tobą” lub „Pokój nam wszystkim”

Baranku Boży – wspólnie śpiewamy.

Po śpiewie kapłan, ukazuje Ciało Pana Jezusa i mówi – „Błogosławieni, którzy zostali wezwani na ucztę„.
Tuż przed przyjęciem Komunii świętej modlimy się: „Panie, powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja”

Komunia święta – kapłan ukazuje nam konsekrowaną Hostię, wypowiada słowa – „Ciało Chrystusa”
Odpowiadamy – „Amen„
Po przyjęciu Komunii świętej udajemy się na nasze miejsce w świątyni. Jest to czas przeznaczony na modlitwę dziękczynną.

OBRZĘDY ZAKOŃCZENIA

Ogłoszenia duszpasterskie – ważne informacje z życia parafii i inne.

Błogosławieństwo – kapłan mówi – „Pan z wami”
Odpowiadamy – „I z duchem twoim”.
Kapłan – „Niech was błogosławi Bóg Wszechmogący, Ojciec, Syn i Duch Święty”

Rozesłanie – kapłan mówi – „Idźcie w pokoju Chrystusa”
Odpowiadamy – „Bogu niech będą dzięki”

Pieśń na zakończenie – wszyscy śpiewają pieśń.

41. Czy pogrzeb jest także sakramentem.

Nie. Sakramenty są uroczystościami Kościoła tutaj, na ziemi. Stanowią one znaki, poprzez które spotykamy Boga na ziemi. W Niebie nie potrzebujemy już żadnych znaków, gdyż widzimy Boga twarzą w twarz.

Tym, co zmarły pozostawia tutaj, na ziemi, jest jego martwe ciało i wspomnienia w naszych sercach. Martwe ciało nie może już nic powiedzieć ani zrobić. A wspomnienie nie umie mówić. Podczas sakramentu człowiek jest zaangażowany w sposób prawdziwy i cielesny: poprzez słowa lub znaki i własną wiarę. Dlatego zmarły nie może przyjąć sakramentu. Podczas pogrzebu wspólnota troszczy się o to, aby martwe ciało zostało godnie potraktowane. Grzebanie zmarłych jest ważnym zadaniem chrześcijan. Jest to „uczynek miłosierdzia”. Chrześcijanie modlą się za zmarłego i mają nadzieję, że ponownie spotkają się z nim w Niebie. Ponadto mają nadzieję i modlą się o to, aby zmartwychwstał z Chrystusem.

W czasie Mszy Świętej często odmawia się modlitwę za zmarłych. Można to uczynić samodzielnie. Możesz ją odmówić także wtedy, gdy odwiedzisz grób. np. twojego dziadka. Brzmi ona następująco: „Wieczny odpoczynek racz mu dać Panie, a światłość wiekuista niech mu świeci na wieki wieków. Amen”. Światłość wiekuista to Chrystus. Modlitwa oznacza, że zmarły ma zmartwychwstać z Chrystusem i wciąż być obok Niego.

40. Jak zostać kapłanem.

Kto chce zostać księdzem, ten idzie do seminarium. W tym czasie mieszka z innymi młodymi mężczyznami w domu prowadzonym przez wielu księży. Tam ćwiczy pewne formuły związane z Mszą Świętą. Regularnie rozmawia z kapłanami, którzy mają już duże doświadczenie. Poza tym, dobrze zastanawia się, czy dobrze odczytał swoje powołanie. Rozmawia z biskupem, który chce go dobrze poznać, później będzie pracować w jego diecezji. Kandydat na kapłana przyjmuje najpierw święcenia diakonatu. Podczas wyświecania na diakona, kandydat daje biskupowi przyrzeczenie, że będzie dobrze wypełniał swoją służbę i żył bezżennie. Tę formę nazywa się celibatem. Kto zachowuje celibat, ten nie wchodzi w związek małżeński. Celibat jest znakiem wskazującym na to, ze kapłan chce żyć tylko dla Boga i chrześcijan w Kościele.

Później dostępuje święceń prezbiteratu, które odbywają się podczas uroczystej Mszy Świętej. Biskup kładzie przyszłemu kapłanowi ręce na głowie i prosi o zesłanie Ducha Świętego. Następnie namaszcza jego ręce i daje mu kielich oraz patenę. Kandydat na kapłana obiecuje biskupowi, że będzie dobrze wypełniać swoje kapłańskie zadania. Polegają one na głoszeniu Słowa Bożego, udzielaniu sakramentów świętych, regularnej modlitwie, wspieraniu biskupa. Natomiast biskup obiecuje, że będzie dobrze o niego dbał.

Po wyświęceniu, kapłan pracuje we wspólnocie kierowanej przez starszego i bardziej doświadczonego od niego proboszcza. Przeważnie młody kapłan odpowiada za dzieci i młodzież, opiekuje się ministrantami i scholą oraz kieruje przygotowaniami do Pierwszej Komunii Świętej i bierzmowania. Często jeździ także z dziećmi na obozy rekolekcyjne.

39. Dlaczego chrześcijanie biorą ślub.

W niektórych krajach większość chrześcijan bierze ślub dwa razy: w urzędzie stanu cywilnego i w kościele. Po podpisaniu konkordatu między Stolicą Apostolską a Rzeczpospolitą Polską, istnieje u nas możliwość zawarcia małżeństwa konkordatowego, czyli małżeństwa sakramentalnego, które wywiera skutki cywilno-prawne, tyko w kościele. Powodem tego jest fakt, iż małżeństwo jest z jednej strony czymś, co musi być uregulowane urzędowo. Mężczyzna i kobieta przejmują na siebie odpowiedzialność i poniekąd zawierają umowę, że będą wzajemnie o siebie dbać. Jeden z partnerów przyjmuje nazwisko drugiego lub uzyskuje podwójne.

Małżeństwo to również sakrament, zatem wiąże się z kościołem, w którym narzeczeni zawierają związek przed Bogiem, obiecując sobie miłość i wierność. Ponadto chcą żyć w małżeństwie jak chrześcijanie. Pokazują, że należą do Kościoła i obiecują, że będą wychowywać swoje dzieci w wierze. Poprzez swój związek uwidaczniają Boże przymierze z ludźmi. Małżeństwo zawarte przed Bogiem jest przymierzem, którego nie wolno cofnąć. Przymierze to jest obietnicą na całe życie, gdyż Bóg także nie cofa obietnicy, którą dał ludziom.

38. Dlaczego namaszcza się chorych.

Człowiek ciężko chory jest często przygnębiony, a nawet zrozpaczony. Niektórzy chorzy odbierają swoją chorobę jako karę Bożą i mają uczucie opuszczenia przez Pana. Chrześcijanie wierzą, że Bóg nikogo nie opuszcza, a Jezus powstał z martwych. Dlatego mają mocne przekonanie, iż nic nie zniszczy tego mostu między Bogiem a ludźmi, nawet ciężka choroba, a nawet śmierć.

Gdy chrześcijanin jest ciężko chory, może przyjąć sakrament namaszczenia chorych. Składa się on z modlitw, tekstów i namaszczenia olejem. W tekstach i modlitwach wyraźnie widać, że Bóg troszczy się o chorych i jest blisko nich nawet w trudnych dla nich chwilach. W modlitwach prosi się o to, aby Bóg zabrał wszystko, co przygnębia chorego, pomógł mu i uleczył. Namaszczenie chorych jest tego znakiem.

Gdy chrześcijanin jest chory i chce przyjąć sakrament namaszczenia chorych, pokazuje, że wiara napełnia go ufnością i nawet w chorobie czuje Bożą obecność, a w zdrowiu i chorobie pragnie żyć z Jezusem. Chory otrzymuje siłę, która nie pozwała mu zwątpić, nawet gdyby miał już nie powrócić do zdrowia.

37. Sakrament pokuty, spowiedź.

Gdy wstydzimy się czegoś, nie jesteśmy szczęśliwi, a nasze serce nie jest szczere i wesołe. Bóg chce, abyśmy byli przepełnieni radością, choć wie, że popełniamy wiele błędów. Niektóre z nich są nie do naprawienia, z kolei inne można naprawić, ale nie da się ich całkowicie usunąć ze świata. Gdy na przykład pokłóciłeś się lub pobiłeś ze swoim przyjacielem, możecie znowu się pogodzić. Jednakże nie możecie zachowywać się tak, jakby kłótni nigdy nie było. Wszyscy mamy poczucie winy, kiedy dopuścimy się grzechu, kiedy komuś zaszkodziliśmy albo kogoś zraniliśmy.

Bóg pragnie mimo wszystko dać ludziom nową szansę i nie chce, aby coś cię przygnębiało. Możesz Mu wszystko powiedzieć. Nie jest na ciebie zły, lecz cieszy się, gdy Mu ufasz, nawet wtedy, gdy coś ci się nie udało.

Spowiedź jest miejscem, w którym możemy to wszystko wyznać. Podczas spowiedzi świętej mówisz kapłanowi, co cię martwi, co zrobiłeś źle, czego się wstydzisz. Odbywa się ona w konfesjonale. Konfesjonał to małe pomieszczenie, stojące przy ścianie kościoła. Kapłan uważnie przysłuchuje się twoim słowom i rozmawia z tobą. Daje ci rady, co możesz zrobić. Czyta z Pisma Świętego i modli się z tobą.

Jego zadanie polega na pokazaniu ci, że Bóg każdego przyjmuje z otwartymi ramionami, pod warunkiem, że człowiek Mu zaufa i do Niego przyjdzie. Kapłan wyjaśnia ci to podczas spowiedzi. Z pewnością będzie dla ciebie miły. Dlatego nie musisz się bać spowiedzi. Oczywiście trzeba się trochę przemóc, ale później poczujesz się lepiej, gdyż możesz być pewny, że między tobą a Bogiem nie stoi żadna przeszkoda. Na końcu spowiedzi kapłan mówi: „I ja odpuszczam tobie grzechy w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. To znaczy, że to, co cię przygnębia, rzeczywiście znika. Kapłan mówi to w imieniu Boga.

Kapłanowi nie wolno nikomu zdradzić tego, co opowiesz podczas spowiedzi, Jest to surowo zakazane. Zakaz ten nazywa się tajemnica spowiedzi. Obowiązuje on nawet wobec policji. Ponadto kapłan jest osoba zastępującą. Właściwie to Bogu opowiedziałeś, co cię przygnębia, a On tym bardziej nie przekaże tego nikomu innemu.

36. Czy Komunia święta jest tym samym co Pierwsza Komunia Święta?

Kolejna uroczystość, która znajduje się na początku drogi z Panem Jezusem i Jego kościołem to Pierwsza Komunia Święta. Przyjmujemy w tedy po raz pierwszy Najświętszy sakrament, Eucharystię, jest nią prawdziwe Ciało i prawdziwa Krew Pana Jezusa. Eucharystia jest nazwana także Msza Święta.

Pierwsza Komunia Święta jest uroczystością, podczas której po raz pierwszy w pełni uczestniczymy w Mszy Świętej i przyjmujemy eucharystyczny Chleb, czyli prawdziwe Ciało Pana Jezusa. Taką uroczystość przezywa się tylko raz. Po niej do komunii świętej można przystępować codziennie.

35. Eucharystia

Eucharystia to sakrament spotkania – z Bogiem i człowiekiem. Na Eucharystii dokonuje się spotkanie człowieka z Bogiem.

Eucharystia jest sprawowaniem pamiątki. Wspominamy wówczas śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Wspominamy Jego miłość, która nam ukazał aż do śmierci. Dlatego tez nazywamy Eucharystię ofiarą. Ofiara oznacza oddanie się. Świętujemy zatem oddanie się Jezusa, a świętując wyznajemy, że byliśmy dla Niego tak ważni, że oddał się nam w śmierci krzyżowej, że kochał nas w sposób doskonały, aż do końca.

Bóg jest rzeczywiście obecny i aktywny pośród ludu zbierającego się, by uczestniczyć w Eucharystii. Pierwsza to obecność pod postaciami chleba i wina. Druga – w Słowie Bożym. Chrystus obecny jest także w całym zgromadzeniu. Czwarta forma obecności Pana Jezusa to obecność w osobie przewodniczącego liturgii kapłana, który na mocy święceń jest szczególnym narzędziem w ręku Boga.

Eucharystia czy Msza Świętą

Msza święta nosi różne nazwy. Jedna z najbardziej starożytnych, a jednocześnie biblijnych brzmi „łamanie chleba”. W Kościele pierwszych wieków z Eucharystią często łączona była z ucztami dla wspólnoty chrześcijan, zwanymi agapami.

Innym określeniem sakramentu Ciała i Krwi Chrystusa jest Eucharystia. Greckie słowo eucharystein oznacza „dziękować”. Jest to wiec sakrament, w którym wyrażamy Bogu wdzięczność za dobro, które dla nas czyni.

Najczęściej używana nazwa Eucharystii – Msza święta – pochodzi ze źródłosłowu łacińskiego. W łacińskim mszale ostatnie słowa, które kapłan kieruje do wiernych, sprawując ten sakrament, brzmią: „Ite, missa est”, które można oddać w tłumaczeniu jako: „Idźcie, jesteście posłani . W ten sposób nazwa „Msza święta” przypomina nam o chrześcijańskim obowiązku dawania świadectwa o przynależności do Chrystusa.

Kolejne określenie to Wieczerza Pańska. Nazwa „Wieczerza Pańska” odsyła nas bezpośrednio do wieczernika, w którym Pan Jezus, podczas ostatniej wieczerzy, przed swoją śmiercią na krzyżu, ustanowił Eucharystię.

34. Sakrament bierzmowania.

Przyjęcie sakramentu bierzmowania dokonuje się najwcześniej na zakończenie klasy VIII, jako ważne dopełnienie edukacji na etapie szkoły podstawowej.

Bierzmowanie to sakrament ustanowiony przez Pana Jezusa w momencie, gdy zesłał w dniu pięćdziesiątnicy Ducha Świętego na apostołów i tych, którzy byli zgromadzeni na modlitwie w wieczerniku. Podczas bierzmowania Duch Święty umacnia chrześcijanina, aby wiarę swą mężnie wyznawał, bronił jej i według niej żył. Dzięki temu sakramentowi zostaje umocnione to, co zaczęło się już przy chrzcie świętym. Bierzmowanie nazywane jest również „sakramentem Ducha Świętego”. Duch Święty pomnaża w nas swoje dary: mądrość, rozum, radę, męstwo, umiejętność i bojaźń Bożą.

33. Co się dzieje podczas chrztu świętego.

Podczas chrztu świętego stajemy się dzieckiem Pana Boga. Przez przyjęcie chrztu świętego rozpoczynamy z pomocą łaski Bożej swoją życiową przygodę pielgrzymowania do Boga. Zostajemy włączeni do Kościoła i stajemy się jego cząstką. Stajemy się świątynią Ducha Świętego. Chrystus przez chrzest czyni nas częścią swojego Ciała. Przez chrzest następuje włączenie do Kościoła, co sprawia, że osoba wierząca przynależy do wspólnoty ludu Bożego.

Kapłan polewa główkę dziecka wodą święconą i zwraca się przy tym do dziecka po imieniu, np. „Kamilu, ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. W ten sposób wyraża, ze Bóg sam woła go po imieniu i chce towarzyszyć mu w drodze. Pan Bóg zawsze zwraca się do nas po imieniu, jesteśmy dla Niego kimś wyjątkowym. Później kapłan wykonuje krzyżmem świętym (jest to oliwa zmieszana z balsamem i poświęcona uroczyście przez biskupa we Wielki Czwartek, podczas tzw. Mszy Krzyżma) na czole dziecka znak krzyża. Nazwa Krzyżmo wywodzi się z Imienia: Chrystus (Christus – Chrisma – Krzyżmo) co oznacza „namaszczony”. Kto przyjął chrzest święty, należy do Chrystusa i jego Kościoła.

Biała szatka, którą nakłada się dziecku jest znakiem tego, ze wraz z chrztem zaczęło się jego nowe życie razem z Panem Jezusem.

Z faktu przyjęcia chrztu wynikają dla nas jasno określone prawa i obowiązki. Do tych pierwszych należy możliwość pełnego uczestnictwa ochrzczonego w życiu Kościoła, czyli przyjmowanie sakramentów i życie w łasce, do drugich zaś przede wszystkim odpowiedzialność za własny rozwój duchowy. Chodzi o to, że chrzest święty umożliwia podejmowanie stałego rozwoju duchowego i zarazem do tego rozwoju zobowiązuje.

32. Ile jest sakramentów.

W Kościele katolickim jest siedem sakramentów. Są to: chrzest święty, bierzmowanie, Eucharystia, pokuta, namaszczenie chorych, kapłaństwo i małżeństwo. Niektóre można przyjmować wielokrotnie, inne natomiast tylko jeden raz.

Chrzest święty i bierzmowanie jedynie raz, gdyż nie można dwukrotnie zostać chrześcijaninem, podobnie jak tylko raz zaczynamy naukę w szkole i raz mamy 9 lat. Sakrament kapłaństwa i małżeństwa można także tylko jeden raz, i tylko jeden z nich. Tylko wtedy, gdy małżonek umrze, wolno wziąć ślub kościelny po raz drugi i ponownie przyjąć sakrament małżeństwa. Kto się ożeni, ten nie może już zostać Kaplanem, a kto jest kapłanem, nie może wziąć ślubu. Sakrament pokuty i namaszczenia chorych można przyjmować wielokrotnie. Eucharystia – Msza święta – jest odprawiana w każda niedzielę i każdy dzień powszedni.

31. Co to jest sakrament?

Sakramenty święte zostały ustanowione przez Chrystusa i powierzone Kościołowi, by ich udzielał. Są widzialnymi znakami niewidzialnej łaski i pomagają trwać w jedności z Bogiem, a gdy ta jedność zostanie zerwana, przywracają utraconą godność dziecka Bożego.

Sakramenty są prawdziwym spotkaniem z Chrystusem. On sam przez te znaki dotyka ludzi, kieruje do nich swoje Słowo i udziela łaski. Sakramenty stanowią źródło uświęcenia. Są źródłem konkretnej łaski prowadzą do rozwoju życia duchowego. Z każdym sakramentem związana jest szczególna łaska, konkretny dar, a więc każdy sakrament coś innego wnosi, a także pełni inną rolę w procesie rozwoju życia duchowego.

Wierni, przyjmujący sakrament, pokazują: „Należymy do Kościoła Jezusa. Chcemy w Nim żyć i o Nim opowiadać”.

30. Nie powinno spóźniać się na Mszę św.

Czy spóźniasz się do szkoły lub rodzice do pracy, na rodzinne spotkania, do kolegi, do kina? Nie sądzę. Spóźnianie się do kościoła to wyjątkowy brak szacunku do innych wiernych i oczywiście do księdza. Spóźnialscy zawsze rozpraszają pozostałych głośno otwierając drzwi i przepychając się do wybranego miejsca.

Jeśli z jakiegoś powodu, wyjątkowo zdarzyło Ci się spóźnić do kościoła, wejdź tak cicho, jak to możliwe i stań tak, by nikogo po drodze nie potrącać. Zadbaj też o to, by nie zwracać na siebie szczególnej uwagi – dostosuj się do momentu mszy, w którym przybyłeś i nie zmuszaj innych do zmiany miejsca. Bądź uprzejmy i już więcej się nie spóźniaj.

29. Idąc do kościoła godne przygotuj się na spotkanie z kimś ważnym.

Z dużą starannością zadbajmy o swój wygląd zewnętrzny. Miejsce święte domaga się odpowiedniego stroju. Idąc do świątyni, do najważniejszej Osoby w życiu, pamiętajmy o szacunku dla tego miejsca i godnym ubiorze. Idąc w półnegliżu czy rozmawiając z innymi nie tyle nie ma się szacunku do Boga co przeszkadza się innym. Przychodzimy do kościoła nie z obowiązku, ale tam oczekujemy spotkania z Bogiem, którego darzymy największym szacunkiem i nie chcemy też zakłócać innym takiej formy bliskości z Nim.

28. Jak zwracać się do osób duchownych.

Do każdego księdza zwracamy się po prostu Proszę księdza. Do biskupów i arcybiskupów zwracamy się Ekscelencjo. Tytuł Eminencji zarezerwowany jest dla kardynałów. Gdy biskupi i kardynałowie mają na sobie tylko sutannę, zwracamy się kolejno Księże biskupie i Księże kardynale. Do siostry zakonnej zwracamy się Proszę siostry.

27. Jak należy klękać w kościele.

Jest to całkiem proste: zgina się kolano. Gdy uklękniesz po raz pierwszy, być może stracisz równowagę. Prawym kolanem dotykasz podłogi, mniej więcej tam, gdzie znajduje się lewa pieta. Górna część ciała pozostaje wyprostowana. Uklęknięcie to coś więcej niż ukłon. Uklęknięcie jest znakiem czci. Klękając przed Panem Jezusem na oba kolana pokazujemy, że Go czcimy lub uwielbiamy. nasze kolana są zgięte, a serce otwarte, górna część ciała jest wyprostowana a oczy skierowane na Jezusa Chrystusa, który jest pod postacią świętego Chleba lub ukryty w tabernakulum.

26. Jak prawidłowo żegnamy się – robimy znak krzyża.

Znak krzyża wygląda następująco: najpierw dotykamy prawą ręką czoła, później piersi, następnie lewego ramienia i na zakończenie prawego. Tym ruchem malujemy niewidzialny znak krzyża na swoim ciele. Mówimy przy tym: „W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen”.

Znak krzyża rozpoczyna i kończy Mszę św. Czynimy go więc na początku i na końcu Mszy św. Jest jeszcze moment przed Ewangelią, kiedy czynimy trzy małe znaki krzyża: na czole, na ustach i na sercu. Kreśląc je w tym momencie, wyznajemy, że nie wstydzimy się Chrystusa i Jego Ewangelii (znak krzyża na czole), że chcemy ją wyznawać ustami (krzyżyk na ustach) oraz ukochać sercem (krzyżyk na sercu).

Wykonujemy ten znak także przed modlitwą w domu, np. przed spożywaniem posiłku lub przed pójściem spać. Znak krzyża czynimy także w chwili otrzymywania błogosławieństwa.

25. Jak powinniśmy zachowywać się w kościele.

Kościół to miejsce spotkania z Bogiem To budynek, w którym odprawia się Mszę Świętą. Nawet gdy nie odbywa się w nim żadne nabożeństwo, jest pomieszczeniem szczególnym. Ludzie przychodzą do kościoła, aby się wyciszyć, by się pomodlić, prosić o pomoc, podziękować, a nade wszystko spotkać się z Bogiem. Wyciszenie udaje się najlepiej wtedy, gdy ciało też jest milczące. Dlatego zabawa w berka, głośne rozmowy, zaczepianie innych albo jeżdżenie swoim plastikowym samochodzikiem po ławkach w kościele nie jest możliwe.

Jednakże można pospacerować wokół kościoła i wszystko dokładnie sobie obejrzeć. Często są tam obrazy lub rzeźby przedstawiające mękę Jezusa aż do Jego śmierci. Jest to Droga Krzyżowa. Można także spotkać kolorowe, przepiękne okna przedstawiające historie biblijne. Są również obrazy świętych. Niektóre kościoły mają przepiękne figury z kamienia przedstawiające aniołów i świętych.

Gdy wchodzimy do kościoła, blisko wejścia, znajduje się kropielnica ze święcona wodą, zanurzamy w niej palce i wykonujemy znak krzyża.

24. Jak wygląda kościół wewnątrz?

Każdy kościół wygląda trochę inaczej, dlatego opłaca się obejrzeć różne świątynie od środka. Naprzeciw ołtarza znajduje się przeważnie główne wejście. Jeśli wejdziemy tędy do kościoła, możemy objąć wzrokiem całe pomieszczenie. Ponieważ kościół jest domem Boga, ludzie chcieli, aby był możliwie najpiękniejszy: z dużymi, kolorowymi oknami, z obrazami i statuami, wspaniałymi krzesłami i kandelabrami.

W katolickich kościołach, blisko wejścia, znajduje się kropielnica ze święconą wodą, przypominająca nam wodę chrzcielną. Gdy wchodzimy do kościoła, zanurzamy w niej palce i wykonujemy znak krzyża: od czoła do piersi i od jednego ramienia do drugiego.

W kościele znajduje się chrzcielnica. To tutaj odbywa się chrzest dzieci bądź dorosłych. W zależności od kościoła, stoi ona gdzie indziej. Chrzcielnica wyraża fakt, iż chrzest święty jest początkiem chrześcijańskiego życia, a także wskazuje na to, że Msza Święta stanowi istotny element życia chrześcijan.

Gdzie stoi ołtarz?
Najważniejszy w kościele jest ołtarz, czyli stół. Znajduje się on w miejscu, ku któremu spoglądamy niemal automatycznie, obojętnie, w której ławce siedzimy. Dlatego łatwo go znaleźć. W kościołach stoi on z tyłu w prezbiterium. Przy ołtarzu odbywa się Eucharystia.

W pobliżu ołtarza umieszczona jest ambona, czyli pulpit. Często jest ona zbudowana podobnie jak ołtarz. Podczas Eucharystii odczytuje się z ambony Pismo Święte i Modlitwę Powszechną. Z tego miejsca wygłasza się także kazanie.

Ponadto w pobliżu ołtarza i ambony znajduje się krzyż. Czasami zwisa on z sufitu, stoi na ołtarzu lub stojaku obok ołtarza. Krzyż wciąż przypomina chrześcijanom o centrum ich wiary, czyli o śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa.

Co to jest tabernakulum?
W kościele katolickim zawsze znajduje się tabernakulum z czerwonym światełkiem nazwanym „wieczna lampką”. Jest to mała, zdobiona szafka, w której przechowuje się Chleb Eucharystyczny. „Wieczna lampka” jest znakiem tego, ze Jezus Chrystus żyje i jest obecny pod postacią Chleba.

Gdy oglądasz kościół, przed tabernakulum powinieneś uklęknąć, gdyż miejsce, w którym się ono znajduje, jest miejsce, modlitwy.

Do czego służą pomieszczenia przy ścianach?
Pomieszczenia te nazywają się konfesjonałami. W środku znajduje się miejsce do siedzenia, natomiast po prawej i lewej stronie umieszczone są klęczniki. Jest to miejsce sprawowania sakramentu pokuty i pojednania. Jeśli żałujemy czegoś, co uczyniliśmy i chcemy poprosić Boga o przebaczenie, przychodzimy właśnie tutaj. Klękamy z boku. Kapłan siedzi w środku konfesjonału i rozmawia oraz modli się ze spowiadającą się osobą. Później mówi w imieniu Boga, że grzechy zostały odpuszczone: …Bóg, Ojciec Miłosierdzia, który pojednał świat ze sobą, przez śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła. I ja odpuszczam tobie grzechy, w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”.

Aby nie wszyscy mogli usłyszeć to, o czym się mówi w konfesjonale, należy wyznać swoje grzechy w tajemnicy – „na ucho”.

23. Co to jest diecezja?

Diecezja to jednostka administracyjna w kościołach chrześcijańskich, która podlega biskupowi W Polsce istnieje 41 diecezji. Największa z nich to diecezja zielonogórsko-gorzowska, natomiast najmniejszą jest diecezja sosnowiecka.

Podział administracyjny Kościoła katolickiego w Polsce.

22. Co to jest sobór?

Sobór to konferencja, na której spotykają się wszyscy biskupi z całego świata. Obradują wtedy nad ważnymi kwestiami i problemami oraz podejmują decyzje dotyczące przyszłości Kościoła.

Sobory nie odbywają się często. Jest to wyjątkowe wydarzenie dla Kościoła i trwa przeważnie kilka lat. Ostatni był Sobór Watykański Drugi, który miał miejsce od 1962 do 1965 roku w Watykanie.

Poszczególni biskupi reprezentują na tej konferencji swoje diecezje. Zatem gdy odbywa się sobór, w którym uczestniczą biskupi katoliccy z całego świata, wówczas wszyscy katolicy są reprezentowani przez swego biskupa. Papież stoi na czele tej konferencji. Podjęta przez biskupów decyzja jest ważna tylko wtedy, gdy biskup Rzymu, czyli papież również wyrazi swoją zgodę.

21. Jak zostać papieżem?

Po śmierci papieża odbywa się konklawe. Jest to spotkanie ludzi, których papież wybrał na kardynałów, gdyż szczególnie im zaufał. Mają oni za zadanie wybrać nowego papieża. W ten sposób przyjmują na siebie dużą odpowiedzialność. Nikt nie może ich przekupić lub wpływać na wybór, dlatego odbywa się on potajemnie: w przepięknej kaplicy w Watykanie – Kaplicy Sykstyńskiej. Tutaj kardynałowie są zamykani. Dopiero wtedy, gdy uzgodnią kandydaturę papieża, mogą Kaplicę Sykstyńską opuścić.

Nie wolno im rozmawiać z nikim z zewnątrz, ani opowiadać po wyborach o rozmowach w Kaplicy.

Kardynałowie co wieczór dają znak, aby ludzie dowiedzieli się, czy udało im się dokonać wyboru nowego papieża. Jeśli me mogą się zgodzie co do kandydatury, z komina wydobywa się czarny dym. Jeżeli natomiast osiągnęli zgodę, dym ma barwę białą. Wtedy na balkon Bazyliki Św. Piotra wychodzi kardynał protodiakon i mówi: „Habemus papam , co znaczy: „Mamy (znowu) papieża”. Nowy papież pojawia się wówczas na balkonie, skąd jest dobrze widziany na placu. Kardynał protodiakon wypowiada po łacinie imię i nazwisko sprzed wyboru, a następnie oficjalne imię nowego papieża.

20. Za co odpowiedzialny jest papież?

Papież wykonuje właściwie te same zadania, co zwykły biskup: dba o Kościół katolicki i odpowiada za to, aby pozostał wierny woli Jezusa. Jest biskupem Rzymu, bez którego nie można się obyć. Musi jednoczyć wielu różnych biskupów i ludzi w Kościele katolickim na całym świecie. Ponadto interesuje się tym, co myślą chrześcijanie w diecezjach na całym świecie i czy gdzieś występują szczególne problemy. Ponadto papież odwiedza katolików w różnych krajach i zaprasza do siebie biskupów. Pisze listy skierowane do całego Kościoła i poszczególnych diecezji, odprawia Msze Święte i modli się za Kościół.

Papież mieszka w Watykanie. Jest to małe państwo w Rzymie, stolicy Włoch. Dlatego papież ma dwa obywatelstwa: watykańskie i kraju, z którego pochodzi. Na Boże Narodzenie i Wielkanoc udziela Rzymowi i całemu światu szczególnego błogosławieństwa, które nazywa się „urbi et orbi”, czyli „miastu (Rzymowi) i światu”.

19. Czym różnią się chrześcijanie?

Chrześcijaninem jest każdy człowiek wierzący i ochrzczony w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego.
Można usłyszeć, że wszystkie religie są jednakowo dobre, bo ich wyznawcy uznają Boga. We wspólnocie Kościoła uczymy się, jak dobrze żyć razem i jak się modlić. W ten sposób jesteśmy przygotowywani do życia z Bogiem w Niebie. Między religiami istnieją zasadnicze różnice. Kościół wschodni postrzega człowieka tak, jak opisuje go Biblia – jako osobę stworzoną na obraz i podobieństwo Boże. Kościół zachodni zaś, jako istotę złożoną z duszy i ciała. Tu tkwi podstawowa różnica, dzieląca trzy wyznania chrześcijańskie.

Dla katolików chrześcijan szczególnie ważne jest, że Jezus towarzyszy Kościołowi w całej historii. Jezus założył Kościół gromadząc pierwszych apostołów. Następcami apostołów są obecni biskupi oraz papież. Od samego początku apostołowie przekazywali swoją misję biskupom. Wraz z biskupami Kościół tworzą wszyscy wierni. Kościół katolicki jest jeden, a jego głową jest papież. Chrześcijanie powinni głosić przesłanie Jezusa, przyjmować sakramenty i poprzez biskupów i papieża tworzyć wspólnotę na całym świecie.

Protestantyzm jest jednym z trzech, najprężniej rozwijających się odłamów chrześcijaństwa – obok katolicyzmu i prawosławia. Wspólnot protestanckich jest wiele, do których zaliczamy między innymi kalwinizm, luteranizm, anglikanizm, Kościół ewangelicko-metodystyczny, baptystyczny. Podstawą wiary każdego protestanta jest Pismo Święte. Nie uznaje autorytetu papieży. Wierzy, że tylko Jezus Chrystus, odwieczny Boży Syn, ma być wywyższony jako pośrednik między Ojcem a ludźmi. Dlatego nie czci świętych (w tym Marii) i się do nich nie modli. Nie przypisuje zbawiennej mocy sakramentom (ewangelicy uznaje dwa sakramenty – Chrzest i Komunię Świętą, jako zbawienne dary Bożej łaski). Odrzuca kapłaństwo rozumiane jako sakrament i jako pośrednictwo między ludźmi a Bogiem. Duchowni protestanccy są kaznodziejami i duszpasterzami, udzielają chrztu i Wieczerzy Pańskiej, ale nie są to zadania zastrzeżone wyłącznie dla nich. Nie ma przeszkód, by duchowni protestanccy mieli rodziny, niektóre Kościoły dopuszczają do pełnienia tej funkcji również kobiety. Komunia to Stół Pański, nie ołtarz. Jej znaczenie to bliskie spotkanie z Chrystusem, nie ofiara.

Kościół na Wschodzie uznał i uznaje do dziś, że jedyną zasadą i pierwszym początkiem jest Ojciec, dlatego Duch Święty pochodzi od Ojca – przez Syna. Kościół prawosławny za podstawę wyznawanej przez siebie wiary uznaje Pismo Święte i Tradycję, wyrażoną w sposób szczególny w uchwałach siedmiu pierwszych soborów powszechnych. Nie uznaje natomiast późniejszych orzeczeń dogmatycznych, przyjmowanych w Kościele katolickim w sprawie czyśćca, prymatu i nieomylności papieża, Niepokalanego Poczęcia i Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Prawosławni oddają głęboką cześć Maryi i świętym. Uznają siedem sakramentów, modlą się za zmarłych. Chrześcijanie prawosławni myślą w wielu punktach podobnie do katolików. Msza Święta jest dla nich najważniejsza, gdyż w ten sposób można zbliżyć się do Boga. Eucharystia, według obrządku prawosławnego, nazywa się „Boską Liturgią” i jest bardzo uroczysta. W toku historii nie zmieniła się tak bardzo jak Msza Święta ewangelicka i katolicka.Najważniejszym świętem w Kościele prawosławnym jest Pascha, czyli święto Zmartwychwstania Chrystusa. Chrześcijanie prawosławni tworzą różne rodziny kościelne – patriarchaty. Na czele patriarchatu stoi jeden z biskupów. Jest on patriarchą. Honorowe przewodnictwo posiada Patriarcha Konstantynopola. Najważniejszym autorytetem jest Sobór ekumeniczny. W autokefalicznych Kościołach duchowni uznają zwierzchnictwo patriarchy lub metropolity, natomiast właściwą jurysdykcję ma w nich Święty Synod.

18. Kto to jest chrześcijanin?

Chrześcijaninem jest ktoś, kto wierzy w Jezusa, chce z Nim żyć i ufa, że jest On Synem Bożym, który zbawił ludzi. Chrześcijanin próbuje żyć tak, jak pokazał to Jezus. Ponadto uczęszcza do kościoła na Msze Święte i przyjmuje sakramenty. Jest to ktoś, kto został ochrzczony.

Większość chrześcijan przyjęła wiarę będąc małymi dziećmi. Ich rodzice zanieśli ich do kościoła, gdzie zostali ochrzczeni. Poprzez chrzest święty człowiek staje się członkiem Kościoła i na zawsze należy do Jezusa Chrystusa.

Sakrament ten jest zatem początkiem chrześcijańskiego życia. Właściwie początek ten składa się z trzech elementów: chrztu świętego, bierzmowania i Eucharystii.

17. Ile jest Kościołów?

Chyba nikt nie wie, ile jest kościołów na całym świecie. Niemal w każdej wiosce znajduje się świątynia. Największy kościół świata to Bazylika Świętego Piotra w Rzymie.

Gdy nie będziemy liczyć budynków, lecz weźmiemy pod uwagę inne znaczenie Kościoła, a mianowicie ludzi, którzy wierzą w Jezusa i wspólnie uczestniczą we Mszy Świętej, wówczas istnieje właściwie jeden jedyny Kościół: Kościół Jezusa Chrystusa.

Niestety chrześcijanie nie tworzą jedności. Od około tysiąca lat Kościół wschodni i zachodni kroczy własnymi drogami. W ten sposób powstały dwa różne wyznania chrześcijańskie: na wschodzie Kościół prawosławny, natomiast na zachodzie Kościół katolicki. W XVI w. w Kościele zachodnim doszło do sporu. Nastąpił rozłam jednego zachodniego chrześcijaństwa na katolickie i ewangelickie.

16. Jak należy pisać słowo KOŚCIÓŁ

Słowo „KOŚCIÓŁ” określa dwie różne rzeczy:

Kościół przez małe „k” – to budynek, w którym ludzie zbierają się na modlitwę. Budynek kościoła także może mieć różny wygląd. Istnieją kościoły długie i krótkie, szerokie i wąskie, kwadratowe i okrągłe, mniej lub bardziej piękne. Większość z nich wygląda trochę inaczej niż normalne domy. Są one większe i mają kolorowe okna. Światło, które pada przez witraże również wygląda inaczej niż w domu mieszkalnym. Budynki kościelne stoją często na placu. Od średniowiecza wiele kościołów posiada jedną lub nawet kilka wież. Czasami wieża stanowi element kościoła bądź stoi osobno. W środku znajdują się dzwony, które biją, gdy nadchodzi czas pójścia na Mszę Świętą.

Kościół napisane przez wielkie „K” – to ludzie, wierzących w Jezusa Chrystusa. Są oni różni: młodzi i starsi, biedni i bogaci, być może mówią różnymi językami, mają różnorodne zawody i odmienne poglądy na temat polityki, mają dużo lub mało dzieci, a może są bezdzietni. Istnieją tysiące różnic między ludźmi. Mimo to wspólnie uczestniczą oni we Mszy Świętej, gdyż wiara jest tym, co ich łączy. Są jedną wielką świątynią Jezusa Chrystusa.
Każdy z nas ma swoje miejsce w Kościele, gdyż bez nas nie byłoby Kościoła. To właśnie my ów Kościół budujemy swoimi sercami.

15. Dlaczego krzyż jest tak ważny dla chrześcijan?

W każdym kościele znajduje się krzyż. Wiele wierzących osób nosi krzyżyk na szyi lub zawiesza krzyż nad drzwiami w swoich domach. Jest on znakiem rozpoznawczym chrześcijan, ukazującym, że śmierć Jezusa była czymś szczególnym. Nie chodzi o to, że tylko On umarł na krzyżu, Jego śmierć była nowym początkiem dla ludzkości. Jezus przyszedł na świat, bo ludzie utracili Boga i przestali Mu ufać. Gdy nie ma zaufania, nie ma również wspólnoty. Wszędzie panuje ciemność i zimno. Nie można spojrzeć sobie w oczy. Przypomina to sytuację, w której trzeba przekroczyć szeroką rzekę, na której nie ma mostu. Ludzie przerwali most prowadzący do Boga. Śmierć Jezusa jest nowym mostem. On, Syn Boży, całkowicie stanął po stronie ludzi, którzy nie mogą znaleźć Boga. Jezus sam doświadczył faktu, jak to jest być całkowicie opuszczonym. Niezwykłe w tej sytuacji jest to, że uczynił to dobrowolnie, a w tej ciemności mimo wszystko zaufał Bogu. W ten sposób zbudował most, jakiego ludzie nigdy nie mogliby wznieść samodzielnie: od śmierci do życia, od ciemności do światła, od samotności z powrotem do Boga.

14. Czy Jezus rozpłynął się w powietrzu?

Gdy Pan Jezus umarł. Jego ciało złożono w grobie. Wówczas w Palestynie nie wkładano zmarłych do trumny, zakopywanej w ziemi. Za grób służyła jaskinia, która nawet miała drzwi w formie kamienia, który można było odsunąć. Trzy dni po śmierci Jezusa, do grobu przybyły kobiety, z którymi Jezus był zaprzyjaźniony. Dostrzegły, że stało się coś niezwykłego: grób był pusty. Anioł wyjaśnił im, dlaczego: „Nie ma Go tu, bo zmartwychwstał, jak zapowiedział” (Mt 28,6). Uczniowie nie mogli początkowo w to uwierzyć. Później zobaczyli Go, gdyż się im pojawił. Był taki jak kiedyś, a jednak inny. Zwrócił się do Apostołów, aby opowiedzieli wszystkim ludziom o Nim i o Jego zmartwychwstaniu. Jezus wrócił do swojego Ojca w Niebie, bo tam jest Jego miejsce od samego początku. Żyje, ale w inny sposób. Pan Jezus wciąż jest obecny.

Jezus obiecał ludziom, że wraz z Nim zamieszkają u Jego Ojca. Dlatego chrześcijanie wierzą, iż życie nie kończy się wraz ze śmiercią. Chrystus pokonał śmierć i jest drogą do życia wiecznego. Śmierć nie wygrała. Zaufanie Jezusa do Boga było silniejsze niż śmierć, a łączność między Nim a Jego Ojcem była na tyle wielka, że po prostu nie mogła przerwać się nawet tam, gdzie wszystko się zazwyczaj kończy.

13. Dlaczego Pan Jezus umarł?

Pan Jezus nie dopuszczał żadnych kompromisów. Jasno i wyraźnie mówił, że Bóg przyjmuje każdego człowieka, który szczerze Go szuka i udaje się w drogę do Niego. Ponadto stwierdził, że sam jest tą drogą (J 14,6). To znaczy, iż kto chce znaleźć Boga, musi szukać Jezusa i podążać za Nim. Wielu denerwowało się, słysząc te słowa, a szczególnie ci, którzy mieli władzę nad innymi. Bali się ją stracić, gdyż ludzie bardziej wierzyli Jezusowi niż im. Niektórzy uważali także, że Pan Jezus nauczał w sposób błędny o Bogu i Biblii. A oni nie chcieli do tego dopuścić. Dlatego oskarżyli Go i przesłuchali. Oczywiście niczego nie mogli Mu udowodnić. Pan Jezus nie zrobił ani nie powiedział niczego złego. Nawet się nie bronił, gdy Go bili i torturowali, bo był pewny, że użycie przemocy prowadzi donikąd, a siła nikogo nieprzekonuje. Jezus wiedział, iż musi pokazać ludziom, że nawet tortury i śmierć nie są silniejsze od Bożej miłości.

Poncjusz Piłat aresztował Jezusa. W tych czasach był on rzymskim namiestnikiem w Judei i miał prawo nakładać karę śmierci. Wytoczył Jezusowi proces. Jezus został poddany torturom i skazany na śmierć na krzyżu. Musiał sam nieść krzyż do miejsca swej śmierci. Nazywa się ono Golgota lub „Miejsce Czaszki”. W kościołach znajdują się obrazy lub figury ukazujące tę drogą krzyżową Chrystusa.

Jeden z apostołów pomógł Rzymianom w aresztowaniu Jezusa. Był to Judasz. Później bardzo się tego wstydził i nie chciał dłużej żyć. Niektórzy uczniowie poczuli strach, gdy Jezus został aresztowany i umarł. Dlatego uciekli i twierdzili, że Go nie znają. Później było im przykro i dopiero wtedy zrozumieli, kim był naprawdę ich Pan i wszystkim ludziom opowiadali o Nim. Matka Jezusa i Jego przyjaciel Jan pozostali jednak przy Nim do końca.

12. Kto był najlepszym przyjacielem Jezusa?

Pan Jezus miał różnych przyjaciół: rybaków, celników, uczonych w piśmie, mężczyzn walczących przeciw rzymskiej okupacji. Do tego grona można zaliczyć również kilka kobiet. Na tamte czasy było to dość niezwykłe. W Piśmie Świętym najbliższymi przyjaciółmi Jezusa określa się apostołów. Po tylu latach oczywiście nie można powiedzieć dokładnie, czy jeden z nich uchodził za Jego najlepszego przyjaciela.

ŚW. PIOTR a właściwie Szymon, był rybakiem i pochodził prawdopodobnie z Betsaidy, z miasteczka położonego na brzegu jeziora Genezaret. Jego ojcem był Jan a bratem Andrzej. Piotr łowił na Jeziorze Galilejskim, posiadał łodzie. Był człowiekiem żonatym. Mieszkał z rodziną w Kafarnaum u teściowej, którą Pan Jezus uzdrowił. Całe jego życie odmieniło spotkanie z Jezusem z Nazaretu. Pan Jezus powołał Szymona, w czasie cudownego połowu ryb w wodach Jeziora Galilejskiego. Do Piotra wyznającego swoją grzeszność Jezus skierował słowa: „Nie bój się. Odtąd ludzi będziesz łowił”. Jezus nazywał go Piotrem, co znaczy „skała”.

ŚW. JAKUB STARSZY był bratem św. Jana Apostoła. Obaj byli synami Zebedeusza. Byli rybakami i mieszkali nad jeziorem Tyberiadzkim. Matką św. Jana i Jakuba była Salome, która należała do najwierniejszych towarzyszek wędrówek Chrystusa Pana. Został zapewne powołany do grona uczniów Chrystusa już nad rzeką Jordan. Chrystus Pan wyróżniał św. Jakuba. Właśnie on należał do wybranej trójki Apostołów, którzy byli świadkami wskrzeszenia córki Jaira, Przemienienia Pańskiego oraz Jego krwawego konania w Ogrójcu. Był biskupem Jerozolimy. Na rozkaz króla Herod Agryppa I, zginął męczeńską śmiercią.

ŚW. BARTŁOMIEJ LUB NATANAEL: był wiernym towarzyszem Jezusa przez całe życie i naocznym świadkiem mąk, ran, śmierci i zmartwychwstania Jego; w uroczystość Zielonych Świątek przyjął wraz z innymi Apostołami Ducha św., gorliwie głosił Ewangelię św. Prowadził prace Apostolskie w trzech krainach: Indiach, Azji Mniejszej i Wielkiej Armenii, gdzie w mieście Albanopolu poniósł za swego Mistrza, Jezusa Chrystusa, śmierć męczeńską.

ŚW. JUDA TADEUSZ: był bratem św. Jakuba Młodszego. Jest autorem jednego z listów Nowego Testamentu. Po Zesłaniu Ducha Świętego głosił Ewangelię w Palestynie, Syrii, Egipcie i Mezopotamii.

ŚW. MATEUSZ: był celnikiem z Kafarnaum, a później apostołem Jezusa. Według tradycji jest autorem pierwszej Ewangelii. Jako uczeń podążał za Jezusem i był jednym ze świadków Zmartwychwstania i Wniebowstąpienia Jezusa. Pozostał w Jerozolimie głosząc tam, że Jezus był obiecanym Mesjaszem.

ŚW. TOMASZ: zwany także Didymos, „Bliźniak”. Wśród 12 apostołów Jezusa Chrystusa Tomasz był jednym z tych, którzy nie byli obecni przy zmartwychwstaniu Chrystusa. Powiedział, że dopóki nie zobaczy wszystkiego na własne oczy, nie uwierzy, dlatego powstał przydomek – Niewierny. Po dniu Pięćdziesiątnicy, udał się do Królestwa Partów, na terenie dzisiejszego Iranu. Potem udał się jeszcze dalej bo na teren dzisiejszych Indii.

ŚW. JAN: syn Zebedeusza rybaka, urodził się w Betsaidzie w Galilei. Podobnie jak jego brat Św. Jakub i ojciec trudnił się rybołówstwem. Jego też najwięcej Jezus umiłował. Był z Piotrem i Jakubem świadkiem przemienienia Jezusa na górze Tabor, był z Jezusem w ogrodzie Oliwnym. Zbawiciel na chwilę przed śmiercią na krzyżu powierzył mu swoją Matkę. Wraz z Matka Bożą i Magdaleną był pod krzyżem w chwili konania Jezusa i zdjął Go z krzyża, a potem brał udział w złożeniu do grobu. Jako pierwszy poznał zmartwychwstałego Chrystusa nad jeziorem Genezaret i powiadomił o tym Piotra. Po Wniebowstąpieniu Pańskim wraz z Piotrem rozpoczęli działalność ewangelizacyjną. Udali się do Samarii, gdzie powstała gmina chrześcijańska. Tam przebywali przez kilka lat głosząc Słowo Boże i chrzcząc nowo nawróconych. Potem Jan udał się w podróż ewangelizacyjną jeszcze do innych krajów, przebywał miedzy innymi też w Efezie. Jest autorem Ewangelii i Apokalipsy. Zmarł w Efezie 27 grudnia 104 roku od narodzenia Jezusa.

ŚW. FILIP: podobnie jak Andrzej i Piotr pochodził z Betsaidy. Apostoł wyróżniał się spośród innych uczniów tym, że nie wstydził się zadawać Zbawicielowi różnych pytań. Po Ostatniej Wieczerzy poprosił go, aby pokazał Pana. Jezus zapewnił, że jest jednym z Jego Ojcem. Po Wniebowstąpieniu Pańskim, głosił Ewangelię w Azji Mniejszej i Grecji, chrzcząc nowych wyznawców Chrystusa i zakładając Kościoły. W Hierapolis poniósł śmierć męczeńską na krzyżu, w 62 roku.

ŚW. ANDRZEJ: młodszy brat Piotra. To właśnie on przyprowadził swojego brata Szymona Piotra do Jezusa. Głosił Dobrą Nowinę w różnych krajach, zwłaszcza w okolicach Morza Czarnego i w Grecji. Tam też poniósł śmierć męczeńską, zawieszony na krzyżu w kształcie litery „X”.

ŚW. SZYMON: zwany Kananejczykiem lub Gorliwym, stawiał opór rzymskim okupantom. Po śmierci Jezusa nauczał różnych miejscach: w Wielkiej Brytanii, Armenii, Libii, Egipcie i innych.

Św. JAKUB MŁODSZY: syn Alfeusza. Był celnikiem i głosił kazania w Judei, a następnie wraz z Andrzejem udali się do Edessy.

JUDASZ ISKARIOTA: Jezus wyznaczył Judasza na skarbnika wspólnoty, to znaczy, pozbył się darowizn. Wydał Jezusa Rzymianom, którzy Go ukrzyżowali. Za to otrzymał 30 srebrników. Dlatego na obrazach trzyma często w ręku mieszek z pieniędzmi. Później bardzo się tego wstydził i nie chciał żyć.

11. Kim są Apostołowie?

W Nowym Testamencie często mówi się o apostołach. Oczywiście nie zawsze w sensie jednoznacznym. Ogólnie możemy stwierdzić, że apostołem jest ktoś, kto otrzymał od Jezusa misję głoszenia radosnej nowiny. Słowo „apostoł” oznacza „posłany”. Większość apostołów znała Jezusa już długo i nieobce im było Jego przesłanie. Ponownie ujrzeli Go, gdy po śmierci powstał z martwych.

Święty Paweł jest apostołem, który został wybrany i posłany przez Jezusa dopiero po dniu pięćdziesiątnicy, zatem nie był obecny przy Panu od samego początku. Nie jest również świadkiem zmartwychwstania Jezusa. Dlatego w Ewangelii wg świętego Łukasza i w Dziejach Apostolskich nie jest określany mianem apostoła.

Święty Paweł nazywany jest apostołem narodów lub pogan. Jego zadanie polegało na tym, aby narody, które nie były żydowskie, nawrócić na wiarę w Jezusa. Święty Paweł zakładał wspólnoty w Grecji, Azji Mniejszej i w Rzymie.

10. Czy mogę poprosić Pana Boga o wszystko?

Pan Jezus wyraźnie to powiedział: „Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, proście o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni” (J 15,7). Oczywiście Bóg nie jest żadnym czarodziejem. Nie sprawi, że z klasówki z matematyki dostaniesz szóstkę, jeśli w przeddzień wieczorem nic jeszcze nie umiałeś. Bóg musiałby wtedy zaczarować twój mózg, jednak to nie jest Jego sprawa. On nie chce cię zaczarowywać tak, abyś nagle przestał być sobą, lecz pragnie przeobrazić cię od wewnątrz.

Dla Boga ważne jest, byśmy wszystko czynili razem z Nim. Abyśmy z Nim się budzili, spędzali cały dzień i z Nim zasypiali. W ten sposób Bóg zawsze będzie obok nas. On nie zaczaruje naszego mózgu, jednak może przeobrazić nasze serca. Na przykład może dodać ci tyle odwagi i wiary że powiedzie ci się klasówka z matematyki. Możesz poprosić Boga o to, abyś dobrze wykonał swoją powinność. Możesz również zwrócić się do Niego w intencji innych ludzi, aby przetrwali trudne czasy, aby powiodło się to, w czym pokładają nadzieję, lub by po kłótni znowu się pogodzili i nie byli już tacy smutni.

Bóg dał ludziom wolność postępowania. Być wolnym nie znaczy jednak, że człowiek może robić wszystko, co zechce. Być wolnym oznacza umieć się zdecydować i ponieść odpowiedzialność za własne czyny. W Piśmie Świętym jest napisane: „Jeżeli zechcesz, zachowasz przykazania, a dochowanie wierności zależy od Jego upodobania” (Syr 15,15). Oraz: „Ku wolności wyswobodził nas Chrystus” (Ga 5,1).

9. Czy Pan Jezus także się modlił?

Pan Jezus często się modlił. To jest właściwie logiczne, gdyż w przeciwnym razie nie znałby tak dokładnie woli Bożej. Zwracał się do Boga w czuły sposób: „Abba”, to znaczy „tatuś”. Jezus był zatem blisko Boga i mógł Mu wszystko powiedzieć. Czasami godzinami modlił się samotnie na górze. Próbował zrozumieć i realizować Bożą wolę, chociaż nie zawsze było to proste. Czasem Jezus nie był przesadnie delikatny podczas modlitwy. Gdy czuł się źle i bardzo się bał, zdarzało mu się krzyczeć do Boga (Mk 15,34). I mimo to był pewny, że Ojciec Go nie zostawi.

Pan Jezus znał wiele modlitw, psalmów i wyznanie wiary Żydów. Wraz ze swoimi przyjaciółmi chodził na nabożeństwa do synagogi i świątyni. Ponadto pokazywał ludziom, że każdy może się modlić i nie potrzebuje w tym celu żadnych skomplikowanych formuł. Chodzi jedynie o to, aby być uczciwym i powiedzieć Bogu o swoim smutku lub radości, miłości względem Niego lub prośbach. Jezus często modlił się za swoich przyjaciół, aby Bóg był przy nich i aby Mu zaufali. Nauczył uczniów modlitwy Ojcze nasz (Mt 6,5-15). Modlitwę tę znają wszyscy chrześcijanie. Jest ona odmawiana podczas każdej Mszy Świętej i stanowi skróconą formę przesłania Jezusa.

8. Co robił Pan Jezus przez cały dzień?

Pan Jezus dużo wędrował po kraju, rozmawiał z przyjaciółmi i wypływał łodzią na połów ryb. Czasami siadał na ziemi i pisał na piasku (J 8,6), co było bardzo praktyczne, ponieważ mógł to robić wszędzie i nie potrzebował papieru.

Jezus uchodził jednocześnie za pewnego rodzaju nauczyciela dla swoich przyjaciół. Wyjaśniał im wolę Bożą, którą dobrze znał i nie tolerował w tej kwestii żadnych kompromisów. Był przekonany o tym, że jeśli naprawdę chcemy realizować wolę Boga, musimy czynić to całym sercem albo wcale (Mk 10,17-31). Istotnie potrafił dobrze tłumaczyć, nawet gdy był niekiedy trochę surowy. Wyjaśniał wszystko tak dobrze, że nikt nawet me zauważał, jak wielu nowych rzeczy się uczył. Jego specjalnością były przypowieści, czyli historie opowiadane w tak żywy sposób, iż można je było bez trudu zapamiętać. Dzięki przypowieściom niektóre rzeczy są bardzo łatwe do zrozumienia. Inne pozostają zagadką, wciąż o nich rozmyślamy i w ten sposób pozostają nam w pamięci.

Przypuszczalnie ten sposób opowiadania był czymś, co sprawiało, że ludzie uważali Jezusa za fascynującego. Obojętne, czy ktoś był mądry, bogaty, dorosły, czy miał wspaniałą pracę. Rozmyślać o przypowieściach mógł każdy. Zrozumienie tych historii nie jest trudniejsze dla ucznia niż dla profesora. To było dla Jezusa bardzo ważne, gdyż chciał pokazać, że blisko Boga może być każdy, kto w Niego wierzy. Bóg nie urządza najpierw testu i nie sprawdza, czy ktoś jest wystarczająco zdolny, zanim go do siebie zaprosi. Dla Niego każdy jest ważny. Kiedyś Jezus nawet zbeształ dorosłych, którzy uważali, że dzieci będą Go denerwować. Wówczas powiedział: „Pozwólcie dzieciom przychodzie do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy Królestwo Boże” (Mk 10, 14).

Pan Jezus dokonał wielu cudownych rzeczy. W Piśmie Świętym jest mowa o tym, że przywrócił wzrok niewidomemu, a paralityk mógł dzięki Niemu znowu chodzić. Za Jego sprawą, kilka chlebów i ryb nasyciło olbrzymi tłum ludzi, a na koniec pozostało nawet więcej okruchów, niż początkowo było jedzenia. Jezus przywrócił do życia małą dziewczynkę i swojego przyjaciela Łazarza. Ponadto uzdrowił chorego chłopca.

Po tym można rozpoznać, że Jezus został posłany przez Boga i jest Jego Synem. Wielu ludzi uzdrowionych przez Niego zauważyło to. Dlatego uwierzyli Jezusowi i poszli za Nim. To jest właśnie najważniejsza kwestia dotycząca cudów: Ludzie spostrzegli, że Bóg się o nich troszczy. Jezus nie zaczarował ich, ale w jakiś sposób przemienił. Nagle uświadomili sobie, że Bóg ma wobec nich dobre zamiary i świat może stać się dzięki Niemu dobry.

7. Co wyjątkowego jest w Panu Jezusie?

Pan Jezus jest Człowiekiem, którego posłał Pan Bóg, aby pokazać samego Siebie. Boga nie można zobaczyć (J 1,18), jednak Jego Syna owszem. Jezus Chrystus nie jest jedynie wyjątkowym Człowiekiem, lecz jest rzeczywistym Synem Bożym.

Święty Paweł próbuje to wyjaśnić: „On jest obrazem Boga niewidzialnego” (Kol 1,15). A Jezus tak mówi o sobie: „Kto Mnie widzi, widzi także i Ojca” (J 14,9). Wiedział, że dzięki Niemu ludzie mogą zobaczyć i odczuć, jaki jest Bóg. Dlatego Jezus jest najlepszą drogą, gdy chcemy dowiedzieć się czegoś o naszym Stwórcy.

Zatem nie do końca Bóg jest niewidzialny, bo przecież stał się człowiekiem.

Jezus przyniósł ludziom radosną nowinę od Boga: Obwieszcza Królestwo Boże, królestwo pokoju i sprawiedliwości.

6. Co to jest Ewangelia?

Wyraz „ewangelia” pochodzi z języka greckiego i znaczy „dobra nowina”. Mamy czterech autorów Ewangelii. Dwóch z nich, Mateusz i Jan, było bezpośrednimi świadkami życia i czynów Jezusa. Natomiast pozostali dwaj byli świadkami „pośrednimi”: Marek, który zredagował materiał otrzymany od Piotra, i Łukasz, który napisał Ewangelię na podstawie tradycji, przekazanej przez św. Pawła.

Mateusz

Marek

Łukasz

Jan

Te cztery osoby historia nazwała później ewangelistami.
Ewangeliści chcieli szerzyć dobrą nowinę, a więc to, że Bóg objawił się w osobie Jezusa z Nazaretu, który cierpiał na krzyżu, umarł i zmartwychwstał, ogłaszając zbawienie wieczne wszystkim, którzy w Niego uwierzą.

Cztery Ewangelie są najważniejszymi dokumentami dotyczącymi życia Jezusa. Ale nie wszystkie są takie same.

Czytając je, odkryjesz, że niektóre opowiadania w Ewangeliach, dotyczące tych samych epizodów, różnią się od siebie nieznacznymi szczegółami. Ale niech cię to nie dziwi. Chociaż podczas Mszy św, po odczytaniu Ewangelii, kapłan mówi „oto Słowo Pańskie”, to nie powinieneś myśleć, że to sam Bóg osobiście napisał Ewangelię. Ewangelie są w pewnym sensie kronikami, które napisali ludzie. Wybrani uczniowie Jezusa napisali je po to, aby rozpowszechnić „dobrą nowinę” na całym świecie. Kiedy mówimy „słowo Boże”, to chcemy przez to powiedzieć, że sam Bóg działał w redagowaniu Ewangelii poprzez tzw. „natchnienie”, którego udzielił ewangelistom. Ale to nie znaczy, że Bóg podyktował redaktorom Ewangelii wszystko, każde słowo.

Ewangelie są kronikami, opowiadaniami spisanymi przez ludzi, którzy widzieli Jezusa, którzy słuchali Go i poszli za Nim. Kroniki te dokładnie przekazują nam sprawy istotne, dotyczące Jezusa: mianowicie, że uczynił On wiele cudów, że umarł i zmartwychwstał, że głosił ludziom Dobrą Nowinę, którą uczniowie nam przekazali, abyśmy otrzymali zbawienie.

Ewangelia wg św. Marka jest najstarszą i została napisana około 60-65 roku po Chrystusie, a więc niedługo po śmierci Jezusa. Gdy św. Marek redagował tekst „swojej” Ewangelii, żyli jeszcze w Jerozolimie i w całej Judei naoczni świadkowie Jezusa, mnóstwo ludzi, którzy na własne uszy słyszeli Jezusa i na własne oczy widzieli cuda, które On zdziałał.

Ewangelie nie są „książką historyczną”. Autor Ewangelii chciał przede wszystkim przekazać orędzie o zbawieniu, chciał powiedzieć ludziom, że idąc za Jezusem, otrzymają życie wieczne. A jednak wszystko to, co autor przekazał nam w Ewangelii, zostało historycznie dowiedzione.

5. Jak nowy jest Nowy Testament?

Nowy Testament jest właściwie już bardzo stary. Poza jednym lub dwoma wyjątkami, wszystkie nowo testamentowe teksty powstały w drugiej połowie I wieku po Chrystusie, zatem aż 2 000 lat temu.

Oprócz czterech Ewangelii, Nowy Testament zawiera: Dzieje Apostolskie, 21 Listów i Apokalipsę św. Jana.

Ewangelie według:
św. Mateusza, Marka, Łukasza, Jana.
Cztery Ewangelie stanowią istotę Nowego Testamentu. Opowiadają one o życiu, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa.

Dzieje Apostolskie
Dotyczą pierwszych chrześcijan i tego, jak rozprzestrzeniało się przesłanie o Jezusie.

Listy św. Pawia:

List do Rzymian,
1 List do Koryntian,
2 List do Koryntian,
List do Galatów,
List do Efezjan,
List do Filipian,
List do Kolosan,
1 List do Tesaioniczan, 2 List do Tesaioniczan

Listy pasterskie:
1 List do Tymoteusza,
2 List do Tymoteusza,
List do Tytusa,
List do Fiiemona,
List do Hebrajczyków.

Listy powszechne:

Ust św. Jakuba,
1 List św. Piotra,
2 List św. Piotra,
1 List św. Jana,
2 List św. Jana,
3 List św. Jana,
List św. Judy.

Większość listów napisał święty Paweł do młodych wspólnot. Niektóre skierowane są również do indywidualnych osób. W listach znajdują się rady, zachęty i objaśnienia dotyczące wiary chrześcijańskiej.

Apokalipsa św. Jana
Jest relacją o wizjach, związanych z końcem czasów.

4. O co chodzi w Starym Testamencie?

W pierwszej części Biblii, Starym Testamencie jest opowieść o przymierzu, jakie Bóg zawarł z ludem Izraela. Bóg zawiera trzykrotnie przymierze z ludźmi.
W Księdze Rodzaju jest mowa o przymierzu Boga z Noem. Po wielkim potopie Bóg obiecuje mu, że ziemia nigdy już nie będzie spustoszona. Znakiem tego przymierza jest tęcza (Rdz 9, 8-17). Abraham został wybrany przez Boga, aby zaniósł w świat Boże błogosławieństwo. Ponadto miał stać się ojcem wielkiej rodziny Bożej. Bóg obiecuje mu: „Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeśli zdołasz to uczynić”; potem dodał: „Tak liczne będzie twoje potomstwo” (Rdz 15, 5).
Księga Wyjścia opowiada o przymierzu, jakie Bóg zawarł z ludem Izraela, gdy ukazał się Mojżeszowi (Wj 24). Mojżesz został przywódcą Żydów w czasie, gdy byli oni niewolnikami w Egipcie. Bóg uwolnił lud Izraela z niewoli egipskiej i obiecał, że zawsze będzie go chronić. Izraelici mieli przestrzegać nakazów otrzymanych od Pana, by w ten sposób na zawsze pozostać z Nim we wspólnocie. Bóg powiedział: „Teraz, jeśli pilnie słuchać będziecie głosu mego i strzec mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich narodów, gdyż do Mnie należy cała ziemia” (Wj 19,5).
Te trzy przymierza znajdują się w centrum pierwszej części Starego Testamentu.

Ponadto, znajdujemy w nim opowieść o doświadczeniach, jakie gromadził lud Izraela w czasie swojej historii z Bogiem. Ważne miejsce zajmują przykazania, które Bóg podarował Izraelitom, aby ich życie stało się lepsze. Stary Testament składa się także z pieśni, modlitw i opowiadań ludzi, którzy spełniali w Izraelu szczególne zadania, np. królów, rycerzy i proroków.

Księgi dotyczące historii ludu Bożego.

Księgi dydaktyczne i Psalmy

Księgi proroków

3. Kto jest autorem Biblii?

Biblia zawiera różne pisma, które po części mają już 3000 lat. Okres ich powstawania obejmuje więcej niż 1000 lat. Działo się to tak dawno temu, że dzisiaj nie można dokładnie powiedzieć, kim byli ich autorzy. Pisma te współtworzyło wielu ludzi, którzy napisali opowiadania, przepowiednie, przykazania, poszczególne przysłowia, modlitwy, pieśni itd. Inni zgromadzili teksty, które były istotne w odniesieniu do życia i służby Bożej (liturgii). Z biegiem czasu wiele pism poszerzono bądź skrócono, a następnie zebrano w całość. W ten sposób powstała ostatecznie księga: Biblia.

Wiele ksiąg biblijnych nosi tytuł pochodzący od imienia osoby, nawet gdy ta nie miała nic wspólnego ze spisaniem danego tekstu. Przykładowo księgi prorockie zatytułowano imionami proroków, jednak z wielkim prawdopodobieństwem spisane one zostały dopiero przez ich uczniów. Często nadawano księdze nazwę pochodzącą od występującej w niej głównej postaci, jak w przypadku Księgi Estery, która opowiada o odważnej królowej, o tym imieniu.

W Nowym Testamencie znajduje się dużo ksiąg, wyraźnie nazwanych od imienia ich autora. Na przykład Listy świętego Pawła. Apostoł Paweł pisał do młodych wspólnot, podobnie jak w dzisiejszych czasach biskupi lub papież kierują listy pasterskie do wspólnot.

W Nowym Testamencie znajdują się także pisma dotyczące życia Jezusa i Jego przesłania, czyli Ewangelie. Powstały one podobnie jak teksty ze Starego Testamentu, jednakże w krótszym czasie: zespoliły się z szablonów, opowiadań i modlitw. Ostatnia księga Pisma Świętego to Apokalipsa świętego Jana, na którą składa się zbiór wizji dotyczących końca czasów.

Zatem wielu ludzi przyczyniło się do tego, że istnieje taka Biblia, jaką znamy dzisiaj. Duch Święty zmotywował i wspierał wszystkich autorów i redaktorów tekstów. Pismo Święte jest Słowem Bożym wyrażonym słowami ludzi.

2. Co to jest Biblia?

Słowo „biblia” pochodzi z języka greckiego i stanowi liczbę mnogą od słów „biblos” lub „biblion”, czyli „książka”.

Biblia, Pismo Święte – zbiór ksiąg, spisanych pierwotnie w językach hebrajskim, aramejskim i w greckim, uznawanych przez Żydów i chrześcijan za natchnione przez Boga.

Chrześcijańska Biblia składa się z dwóch części: Starego i Nowego Testamentu.

Stary Testament zawiera opowiadania, modlitwy i pieśni, dotyczące historii więzi Boga i Jego ludu.

Lud Boży to określenie Izraelitów, ludu żydowskiego. Stary Testament daje świadectwo o przymierzu, jakie Bóg zawarł z Izraelem.
Jezus był Żydem. Gdy wyjaśniał swoje powiązanie z Bogiem, swoim Ojcem, czynił to za pomocą myśli zaczerpniętych z Pisma Świętego Żydów.

Treścią Nowego Testamentu jest Ewangelia, czyli „Dobra Nowina”, o królestwie Bożym o życiu, naukach, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa. O zbawieniu głoszonym przez Jezusa Chrystusa i jego uczniów.
Nowy Testament stanowi informację nie tylko o Jezusie, lecz także o powstaniu Kościoła i początkach Jego rozwoju. Przekazuje nam dobrą nowinę o zbawieniu i wzywa do wiary w Jezusa Syna Bożego.

Nowy Testament składa się z 27 ksiąg:

Cztery Ewangelie – zapis życia i nauczania Jezusa Chrystusa:
Ewangelia Mateusza,
Ewangelia Marka,
Ewangelia Łukasza,
Ewangelia Jana;

Dzieje Apostolskie – księga opisująca początki Kościoła, po wniebowstąpieniu Jezusa.

Zbiór listów pisanych przez apostołów

Apokalipsa, zwana też Objawieniem świętego Jana – księga prorocka.

1. Jak można dowiedzieć się czegoś o Bogu?

Najłatwiej byłoby, gdybyśmy zrobili Bogu zdjęcie. Problem polega na tym, że Bóg jest niewidzialny. Nie można Go sfotografować, podobnie jak niemożliwe jest uwiecznienie aparatem czyichś myśli. Bóg nie ma początku ani końca. Nie można Go przypisać do określonego miejsca czy chwili. Nie ma ciała i nie jest ani mężczyzną, ani kobietą.

Mimo to istnieją dwie możliwości, aby dowiedzieć się czegoś o Bogu. Obydwie są ważne. O Bogu można rozmyślać i zapytać o Niego ludzi, którzy zgromadzili związane z Nim doświadczenia i wierzą w Niego.

Pismo Święte to księga, w której ludzie zapisali, w jaki sposób doświadczyli Boga. Opowiadają, jak ukazywał się im Pan i jak troszczył. Nawet zawarł z nimi przymierza. Izraelowi, narodowi żydowskiemu powiedział „Wy jesteście moim ludem, a ja jestem waszym Bogiem. Należymy do siebie. Wybrałem was, abyście wierzyli we mnie i aby wasze życie stało się dobre. Pokażę wam, jaki naprawdę jestem” (Wj 3,14; Wj 19,5). To znaczy: Bóg jest wprawdzie niewidzialny, ale nie pozostaje incognito. Nie ukrywa się, a wręcz przeciwnie: Pokazał ludziom, jaki jest, oraz że ich kocha. To nazywa się objawieniem. Bóg sam posłał Jezusa, swojego Syna na świat, żeby pokazać nam swoją miłość w nowy niesłychany sposób. I ten Jezus za nas umarł. Ale nie pozostał w śmierci. Zmartwychwstał.