BOŻE CIAŁO

Boże Ciało, zwane od czasów Soboru Watykańskiego II Uroczystością Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, jest liturgicznym świętem wdzięczności za dar wiecznej obecności Jezusa na ziemi.

 

W małym tabernakulum ukryty jest Najświętszy Sakrament. Zawsze w napięciu czekam na moment Mszy św., gdy ksiądz otwiera drzwiczki i z namaszczeniem wynosi z ciemnego wnętrza złoty kielich pełen białych komunikantów. W całym kościele nie ma niczego tak drogiego jak te małe okrągłe opłatki. „To jest Ciało Moje”. Klękam na oba kolana i mówię: „Panię, nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie”. Lecz On tak bardzo mnie kocha, że wychodzi mi naprzeciw. Idzie przez cały kościół, wychodzi na ulice mojego miasta. Ksiądz wysoko unosi połyskującą -monstrancję. Dzwonią dzwony. Dziewczynki w białych sukienkach sypią kwiatki. Ludzie pobożnie klękają. Boże Ciało. Tak pięknie przygotowano cztery ołtarze. Na wszystkie strony świata. Stoimy obok siebie radośni, w zgodzie i pokoju.

Panie Boże, dziękuję za ten wspaniały dzień pojednania. Za tajemnicę Twego Bożego Ciała. Zostań Panie z nami dłużej. Nie wracaj tak szybko do tego ciemnego tabernakulum. Zapraszam Ciebie, Panie, do mnie do domu, do mego serca.

A ja zapraszam wszystkie dzieci i te małe i te trochę większe, a zwłaszcza te, które były w tym roku u I Komunii św. (w strojach liturgicznych), na procesję, która rozpocznie się zaraz po Mszy św. o godz. 16.00.

Nie zapominamy też w tym dniu o uczestniczeniu w naszej Mszy św. o godz. 11.00, chociaż to nie jest niedziela, ale jest to święto nakazane i katolicy są zobowiązani uczestniczyć we Mszy św.

Na procesję dziewczynki przynoszą ze sobą koszyczki na kwiatki do sypania.

o. Klakier